ద్వితీయాంకము.
27
రంగ. - వేంకటలక్ష్మి, పన్నీరు తెమ్ము కన్నులు, కడుగుకొనవలయును.
వేంకట. - ఏలినవారియాజ్ఞ. [అని నిష్క్రమించును.
రంగ. - తమ్ముడా, ఈ డాబామీద చల్లగాలిలో కూర్చుందము.
[ఇద్దఱును ఆరోహణ మభినయించి పరిక్రమించి కూర్చుందురు.]
వేంకట. - [ప్రవేశించి] ఇదిగో పన్నీరు. [అని పన్నీటి కూజాను రంగారాయనిచేతి కిచ్చును.
రంగ. - [కయికొని, చల్లుకొని, కడిగికొని, పన్నీటిగిండిని వేంకటలక్ష్మి చేతికిచ్చి] వేంకటలక్ష్మి, నీపని నీవు చూచుకొనుము. [
వేంకట. - ఏలినవారియాజ్ఞ. [అని నిష్క్రమించును.
రంగ. - ఏమి తమ్ఁముడా, ఈరాత్రి కర్పూరములు వేసినను అత్తరువులు పోసినను, కాగడాలు మసక మసకగానే మండినవి ?
వెంగళరావు. - అన్నయ్యగారూ, నిద్రలేమిచే మనక నులు మసక లైనందున అ ట్లగపడి యుండును.
రంగ. - కాదు తమ్ముఁడా ; జ్వాలలు రాత్రి యెల్ల చీలికలు చీలికలుగానే అగపడినవి.
[నేపథ్యమున నౌభత్తు వాయింపఁబడును.]
రంగ. - ఏమి తమ్ముఁడా, నేఁడు మననౌభత్తు రోదనమువలె వినఁబడు చున్నది !
[ఫిరంగియగాదు. ఇరువురును అడిచిపాటుతో శ్రవణ మభినయింతురు.
రంగ. - (ససంభ్రమము) ఇదేమి తమ్ముఁడా! ఊరిబయటనుండి వెండియు ఇట్టి ఫిరంగిమ్రోత వినఁబడుచున్నది ! తమ్ఁముడా, ఇది -
సీ. కల్పాంత కాలంపుఁ గాఱుమొగు ళ్లెల్ల
నొక్కుమ్మడిగఁ గూడి యుఱుముటొక్కొ ?
క్షయమున విశ్వంబు గాల్చుకా లాంతకు
గళగహ్వరపు మహాగర్జయొక్కొ ?
కంబాననుండి రక్కసునిపైఁ బడు దంభ
హర్యక్షు ఘోరాట్టహాస మొక్కొ ?
బెడిదంపు బడబాగ్ని వెడఁదఫిరంగి యై
మొత్తంబుగా మ్రోత మ్రోయుటొక్కొ ?
