పుట:Bhoojaraajiiyamu.pdf/160

మదనరేఖ కథ

99

⁠

వెవ్వరుఁ గానకుండ వెస నేఁగెదు? నా కెఱిఁగింపు' మన్నఁ దా నవ్వుచు నిర్వికారవదనంబున వాని మొగంబు చూచుచున్.

⁠ 132

సీ.⁠

మాతండ్రి యంభీరుఁ, డాతని సతియైన        కుంభిని మాతల్లి, గుణగరిష్ఠుఁ డైనపావకలోముఁ డన్న, రాచకొలంబు        మాయది, నా పేరు మదనరేఖ. నాభర్త తంత్రిభూనాథుండు, నేఁ జను        పనియును జెప్పెద వినుము తెలియ' నని తన్ను గురుపుత్రుఁ డాసించుటయు వాని        కప్పుడు దాఁ బల్కిన శపథగతియు

⁠

ఆ.⁠

భర్తచే ననుజ్ఞ పడసి యిప్పుడు వానిఁ గానఁ బోవుచున్నదాన ననియు విచ్చి చెప్పి వెలఁది విని దైత్యుఁ డి ట్లని పలికె నతికఠోరభాష లెసఁగ.

⁠ 133

ఉ.⁠

ఎక్కడి పేదపాఱుఁ డిల, నెక్కడి నీ పరిభాష. నేఁడు ని న్నక్కడి కేఁగు మంచు వెలయాలినిఁ బోలె వివేకహీనుఁడై తక్కక యేమిగాఁ బనిచెఁ తంత్రివిభుం, డిది యట్టు లుండె, నేఁ జిక్కినవాఁడ నాఁకట భుజింపఁగనిమ్ము భవచ్ఛరీరమున్.

⁠ 134

వ.⁠

అనిన విని బెదరు గదురని మదితో నమ్ముదిత యాయదయహృదయున కి ట్లనియె.

⁠ 135

తే.⁠

'కడఁగి యుదరాగ్ని యార్చుటకంటె నెక్కు డైనసుకృతంబు గల దయ్య! యసురవర్య? యోర్చి యుండు నీయాఁకలి దీర్చు దాన యరిగి యిచ్చట నున్నట్ల తిరిగి వచ్చి.'

⁠ 136

ఉ.⁠

నావుడు 'మేలు మే లబల న న్నిట వెఱ్ఱులఁ బెట్టి నెమ్మదిం బోవఁగఁ జూచె దీ వగునె, బుద్ధివిహీనుఁడఁ గాను, మోసపోఁ బో, విబుధు ల్సహాయ మయి పూని కడంగిన సంగరంబునన్ జేవ యడంచి పుత్తు, నిను జెంది భుజింతును మాంసఖండముల్.

⁠ 137