41
భారత రమణి
సుశీ-- (కన్నీటితో) వినయా?
విన--ఎందుకు?... సుశీలా! ఊరుకుందువేల?
సుశీ-- నీకు నాపై ప్రేమ కలదా?
విన-- ప్రేమ యున్నదాఅని యడిగెదవా ! ఔను, నీ వడుగ వలసినదే, ఈ విషయము నీతొ నేనెప్పుడు ప్రస్తావించలేదు. దీనిని తలచునప్పు డెల్ల నా శరీరమందలి రక్తము వేదిచెందును. ఉన్మత్తునగు కైదివలె నామాటలు నిగ్ళమును తెంచుకొని బయటపడ నుద్యమించును. కావున నె నామాట నెత్తలేదు.
సుశీ--నీవు నన్ను ప్రేమింతువా?
విన--నీ వెరుగవా? గ్రహింప జాలవా? నేను నోరు విప్పి చెప్పలేదు, కాని నా కంఠస్వరము, నావైఖరి, నా జూలును, జూచిన నీకెమియు పొడకట్టుట లేదా?
సుశీ--నోటినిండ ఒక్కసారియైన అనకుంటె వేల?
విన--నీ మేలుకొరకే...మనకు పెండ్లి కాజాలదు.
సుశీ-- ఏం?
విన-- నీతండ్రి కిది సమ్మతము కాదు. ఏలయన నేను విదేశయానము చేసితిని.
సుశీ-- నా తండ్రి సమ్మతింపకున్నను నేను నిన్ను పెండ్లియాడిన?
విన-- ఏ మంటివి ! నాకొరకు నీవు కర్తవ్యము నుల్లంఘింతువా? సుశీలా ఇది నీకు తగదు. అట్లు చేయరాది.
