[అం 5
భారత రమణి
మనియుండువాడ గాను, జీవింపవలెనని కొర్కె కూడ లేదు. నా భార్యయెడ నే నొర్చిన ఘోరపాతకమున్ సమ్మార్జింపుమని ఆమెను వేడుకొనుట మిగిలినది. ఆమె జీవితమంతయు దారిద్ర్యదు:ఖమున గడిచెను. అట్టిచో నే నొంటరిగా సంపత్సుఖము ననుభవించు టెట్లు?
కేదా-- ఒంటరిగ్సా నందువేల? దేవేంద్రా! మా వదినె కూడ నీకు తోడునీడయై సుఖింపగలదు.
దేవే--కలలోని వార్త! ఆ యుత్తమురాలు పాపభూయిష్టమగు ఈ ప్రపంచమును వీడినది. ఆమెను నా కడుపున పెట్టుకొంటిని, చేతులార చంపితిని.
కేదా--దేవేంద్రా, పాపము శమించునుగాక! ఆమె జీవముల బాయలేదు.
దేవే--కేదారా, నిజమేనా?
కేదా--నే నెన్నడేని అసత్య మాడితినా? ఇది పరియాచక మనుకొంటివా? ఆత్మహత్య కానించుకొన వలనని ఆమె నిశ్చయించుకొనుట నిజము. కాని నేనామెను సమాధానపరచి పుట్టింటికి పంపితిని. తిరుగ నే డిటకు రప్పించి మాయింట నుంచితిని.. నీకెట్టి చింతయు వలదు.
దేవే--కేదారా! కేదారా! నిన్నేమని భావింతును?
కేదా--నన్ను సొదరునిగా నెంచుము.
ఉపే-- వలదు, వలద్, సొదరున కిట్టి మహత్వ ముండునా?
