[అం 4
భారత రమణి
మొద--ఆడదాన్ని సూస్తేనే అడలా! ఎంత పిరికోడవు?
నాయ-- అదేదోగాని ఆడదాని మొగం సూస్తే నసేతిలో కత్తి జారుతుంది, కర్ర కింద్ బడుతుందిరా నేనుండలేను బాబో, నావొల్ల కాదు.
రెండ--నువ్వు నేకుంటే మరీ పనెలాగా?
నాయ--మీ ర్నలుగురు ఒక్కాడది. కానీండి.
మూడ--రాశ్శి. శేతికి శిక్కింది శెడగొట్టకా.
నాయ--ఆడోళ్ళ మీద నేన్శెయి శేసుకోన్రా.
నాల్గ--నువ్వు శూస్తావుండూ! మేం దొస్కుంటాం.
నాయ--కానీండు మరి. నాకళ్ల గ్గంతలు కట్టుకొని, శెవుల్లో ఏళ్లెడ్తా- దాని వొంటిమీద శెయ్యెయ్యను.
నాల్గ-- అబ్బా! ఏవి దైర్యం! ఆడదానికన్న అదవుండవా!
నాయ--నీ మొగం ఐదుపుంజీల మొగోళ్లని అమాంతంగా నరికి, ఆళ్ళ పేగులు గుట్టబెట్టి ఆళ్ళు గిలగిల కొట్టుకుంటా వుంటే దగ్గర్నుండె సూశా- ఆడోళ్లంటే మాత్రం నాగుండె టు ఇమంటుందిరా! యేం కర్మనో ఆళ్ల బాద సూళ్లేను. కాలాడదు, శెయ్యాడదు.
మూడ-- మరి యాడవ లేకపొయ్యావూ!
నాయ--యేడవ్వాల నుందిగాని యేడుపు రాందే. ఏం శెయ్యనూ? నొకపాలి నాయింటిదాన్ని కర్రతొ వొక
