చతుర్థాంకము] సీతావనవాసము 47
సీత : [చకితయై] ఆజ్ఞయేమి - ఏల విలంబించెదవు?
లక్ష్మ : -
......................................................శతారపాతమై
నీ మనముం గలంచదె! అనింద్యచరిత్రఁ బతివ్రతామణిన్
గోమలచిత్త నిన్నుఁగొని ఘోరమృగాకుల భీకరాటవిన్
రాముఁడె వీడఁబంచెననఁ, బ్రాణము లింకెటు చిక్కఁబట్టెదో.
సీత : [దిగాలుపడి] వత్సా, వత్సా లక్ష్మణా, ఏమంటివి? ఆర్యపుత్రుఁడే నన్నుఁ గానలో విడువఁబంచెననియా? ....నిజముగనా? - ఆ - ఆ [మూర్ఛిల్లును.]
లక్ష్మ : అకటా ! యెంతకష్ట మెంత కష్టము ! రామమయ జీవిత మూర్ఛిల్లినది. - తల్లీ, యూరడిల్లుము.
సీత : [సగములేచి] లక్ష్మణా, ఆర్యపుత్రునియెడ నేనేమి యపరాథ మొనరించితిని.
తడిగుడ్డఁ జుట్టి చల్లఁగ
మెడఁగోసెడు కఠినహృదయు మేలనిపించెన్
నడుకాన నన్ను గెంటగఁ
దొడరిన కౌసల్యసుతుఁడు; దుర్భర మకటా!
అయ్యో! నేనెంత పాపాత్మురాలను ? నామనోనాయకుని నిష్కారణముగ నిందించుచున్నాను. అన్నా, నీవేమిపరాకున వింటివో గాని, క్షణకాలమైన నన్ను విడనాడి జీవింప నేరని ప్రణయసముద్రుఁడు నామనోహరుఁడు ఇట్టి ఘోరకార్యమున కియ్యకొనునా?
