మాధవ విజయము
శాంత : ఇంతకన్న నాకు దు:ఖజనక మే మున్నది? వార్ధక్యమున నాయూఁతకఱ్ఱను విఱిచి వైచిరి. నాకు మృత్యుమందిరమునకు దారిచూపించిరి. నాజీవితశేషమును ఘోరదండనముగ నొనరించిరి. మా పితృదేవతలు నీతాపనీరమునకైన నోచుకొనరు కాఁబోలు! - మాధవా, ఆ అడవి పందిని గుఱించి యేమిచెప్పితివి? [ఆలకించి] ఆఁగుమాఁగుము. రాజశేఖరుని కంఠస్వరమువలెనున్నది. [అందఱును ఆతురతతో చూతురు] రాజశేఖరా, -
[పరిచారకుఁ డొకఁడు ప్రవేశించును]
పరిచారకుఁడు : ఇక్కడ ఎవ్వరూ లేరండి దొరగారు.
శాంత : [కోపముతో] ఓరి దున్నపోతా నీవఁటరా, పొమ్ము, పొమ్ము. నీపాడుమొగము చూపింపకుము.
పరి : [నిష్క్రమించును]
శాంత : మాధవా, యేమంటివి? [తలపాగ తెచ్చిన పరిచారకుల తట్టుతిరిగి] మీరు పోయి మరల ఆతీర ప్రదేశమునంతయు వెదకుఁడు. రాజశేఖరుఁడు బ్రతికియున్నవార్త తెచ్చినవారికి గొప్పజాగీరు నిప్పించెదను. పొండు!
పరి : చిత్తం. [దణ్ణముపెట్టి, నిష్క్రమింతురు]
శాంత : మాధవా, ఆ అడవిపంది సంగతి యేమి?
మాధ : విజయవర్మగారును రాజశేఖరుఁడును వేఁటకై వెడలిన చాలసేపు వఱకును నాకేమియు తోఁపక యున్మత్తునివలె నచ్చట తిరుగుచుంటిని. 'అడవిపంది - అడవిపంది - చచ్చితిని, చచ్చితిని' అని కేక వినఁబడెను.
శాంత : [ఆతురతతో] రాజశేఖరుని కేకయా? తరువాత?
మాధ : నే నట్లే యూహించితిని.
శాంత : నాయనా, నీవు తత్క్షణమె పరుగెత్తలేదా?
