దానికే మందు
అప్పుడు నా కింకా పాతిక బొటాబొటీ, మాబలగం అయిదారుగురం ఉండేవాళ్ళం. కొందరు నలభైయోపడిలో పడ్డ వాళ్ళున్నా, ఒకొక్కడు ఓ వంద కోతుల పెట్టు. ప్రతీ వాడూ ఒక అచ్చాడీ, అనగా మరేంలేదు, రాళ్ళుతిని హరాయించుగునే రకం. అచ్చయ్య ఒకడు. అచ్చయ్య పచ్చగా మిసమిసలాడుతూ తాడెత్తున ఉండేవాడు. ఎదేనా వచ్చిందంటే ఎదరవాడి కణతమీద టపాకాయిలాంటి లెంపకాయి పేల్చి మరీమాట్టాడేవాడు. తరవాత, ఉండ్రంముక్కల్లాగ రామయ్య కామయ్యలుండేవారు. వాళ్లని శ్రావణ భాద్రపదాలని పిలవడంకూడా కద్దు. వాళ్లిద్దరూ చెరో వామనావతరం అవడంవల్ల వాళ్లు ఇతరుల్ని కొట్టిన లెంపకాయలు ఎప్పటికప్పుడు దూసుగుపోతూచ్చినా, దెబ్బలాటల్లో మాత్రం కాళ్లసందుల్ని ఉడుముల్లాగ దూరిపోయేవారేమో, ఛస్తే అందేవారు కారు. ఆపైని జానికిరామయ్య ఒకడు. జానికిరామయ్యకి భజనంటే సరదా. నాకూను, అయితేం జానికిరామయ్య చాలా గడసరి. మేం ఇద్దరం కాస్త పై హంగుకి ఉండేవాళ్లం. ఓబయ్య ఓడు. ఓబయ్య స్తబ్దు, ప్రతీ పన్లోనూ జొరబడి, దిగబడి, కూరకుపోయి ప్రతీపని నిప్పక్కర్లేకుండానే తగలపెట్టేవాడు. అందుకని, మాలో ఎవడికి ఎందుకు ఎవడిమీద అక్కసు వచ్చినాసరే వాడెళ్లి అమాంతంగా ఓబయ్యని తనివితీరా తిట్టేవాడు. వాడవన్నీ మహారాజులా నవ్వుతూ పడేవాడు. మా జనం సంకల్పమాత్రంలో కలుసుగునే వారు. ఊళ్లో ఏవళ్ళేనా తమరిదోడ్లో చెట్టున కాసిన దబ్బకాయలు లాంటివి ఊరగాయెట్టుగోడానికి సాయంత్రం పడకుండా ఉప్పూకారం వగైరా రైటుచేసుగుని, మొన్నాడు ఉదయాని కప్పుడూ ఊరగాయి కుండలో పడ్డట్టు ఊటలూరి రొట్టలేస్తూండేవారనుకోండి! మా వాళ్లు ఎల్లానో ఆ వాసన తగిలి, పోగై, ఆ రాత్రే చెట్టు సమూలంగా దులిపి, తెల్లవారేసరికి చెట్టుకాయలు సరేసరి ఆకులు కూడా ఊడ్చేసి మోడులాగ చేసి, “ ఇహను ఈ చెట్టు పట్టిగెళ్లి పోయిలో పెట్టుgOMడి” అన్నట్టు అట్టే పెట్టేవాళ్లు. మొన్నాడు యజమాన్లు, ఆచారప్రకారం, కోసినవాళ్లని ఎల్లానూ దుమ్మెత్తి పోస్తూండేవారు కనక, ఆ సుముహూర్తానికి మేంకూడా వెళ్లి యజమాన్లకి మద్దత్తె ఉమ్మడితిట్లు తిట్టేవాళ్లం (ఓబయ్యని మనస్సులో పెట్టుగుని - పాపాలకల్లా భైరవుడు!). అల్లాంటి పన్లు మావే అయుంటాయి అని జనం అనుకునేవారు గాని, సాక్ష్యం లేకపోడంవల్ల, ఎవరూ ఏమీ అనలేకపోయేవారు. పై చెప్పిన అర్జెంటు కేసుల్లోనే కాకుండా, ఇతరప్పుడు, అనగా, ఏవర్నేనా ఓపాం పసికట్టడం అంటే, మరి ఎప్పుడేనా ఊరు అంటుగోడం అంటే , ఎదేనా ఓబరవు కదిలించడం అంటే, లాంటి ప్రమాదాలలో కూడా కలిసి, మేం జనానికి యథాశక్తి సాయితా అవుతూండడంవల్ల మమ్ముల్ని జనం అసలు ఏమీ అనలేకపోయేవారు. ఇల్లాంటి గ్రామ సంబంధమైన స్వల్పాల్లో మాత్రమే కాక, వ్యాజ్యాలూ, సప్తాహాలూ, యాత్రలూ, తీర్థాలూ, లాంటి గ్రామాంతర దండయాత్రలు కూడా మేం కలిసే చేసేవాళ్లం.
ఓసారి, మమ్మల్ని ఓబయ్య, కురుపు సలిపినట్టు సలపగా, మేం క్షేమగిరియాత్ర బయలుదేరాం. వెళ్ళేది యాత్రగదా అని చెప్పేసి, వీలునుబట్టి, ఎవడికితోచిందివాడు మూటకట్టుకున్నాడు. నేను అప్పడాలు పుచ్చుకున్నాను, మరోడు అటుగులు పట్టుగున్నాడు,
భమిడిపాటి కామేశ్వరరావు రచనలు - 1
125
హాస్యవల్లరి
