| |
సెజ్జపైఁ బఱచిన చేమంతిఱేకులు
కలయ నిందీవరదళము లయ్యెఁ
|
|
| తే. |
జిత్తజాతుండు కనుమాయ చేసినాఁడొ
మన మనంబుల విభ్రాంతి మట్టుకొనెనొ
కమలలోచనపరితాపగౌరవంబొ
యనుచు వెఱఁగంది మదిఁ గుంది యజ్ఞముఖులు.
| 139
|
| క. |
ఇంతకు మిన్నకయుండుట
పంతముగా దనుచు వీరవర్మునితోడన్
గాంతామణిసంతాపముఁ
గంతుప్రతాపంబు లులియఁగాఁ జెప్పుటయున్.
| 140
|
మదనరేఖను బెండ్లాడుమని చంద్రగుప్తునిఁ గోరుట
| క. |
విని, భయము ప్రియము మనమున
నెనయఁగ, నవ్విభుఁడు వినయ మెసకమెసంగన్
నను నీపాలికిఁ జను మని
పనిచినఁ బనివింటిఁ గార్యభంగి ఘటింపన్.
| 141
|
| క. |
చాలింపు మితరముల మదిఁ
బాలింపుము వీరవర్మఁ బ్రమదాత్మునిఁగా
నాలింపుము నావిన్నప
మేలింపు మనోజరాజ్య మెంతయు నింతిన్.
| 142
|
| వ. |
అనిన నమ్మహీసురముఖ్యుం డమ్మగువ కిట్లనియె.
| 143
|
| క. |
అతివా! ముదియఁగ ముదియఁగ
మతిదప్పెనొ కాక నీకు, మనమున నియమ
వ్రతపరుల శూద్రరమణీ
రతికై బోధింపవత్తురా? యిది తగవా!
| 144
|
| చ. |
అనపుడు, నింతి యీయెడఁ బ్రయాసపడం బనియేమి యంచు, వే
గన ములు ముంటఁ బుచ్చుటయె కార్యముగాఁ దలపోసి, చంద్రగు
|
|
