| |
యక్కాంతారత్నంబు నూఱడించుచున్న యన్నరపతివచనములు విని సచివులు
పౌరులు శోకాక్రాంతస్వాంతు లగుచు నమ్మహీకాంతున కిట్లనిరి.
| 143
|
రాజ్యవర్ధనభూపతికిఁ బౌరులకును సంవాదము
| సీ. |
ఆరయ దేవికిఁ గారణం బేమి యీవగపు మాయది గాక వసుమతీశ!
విపినంబునకుఁ దపోవృత్తి నీ వరిగినట్లైన సర్వక్రియాహాని గాదె!
యేడువేలేఁడులు నిల యేలి పడసిన సుకృత మిప్పుడు విడఁజూడఁదగునె?
ప్రజలఁ బాలించుధర్మము పదాఱవపాలుఁ బోలునే వని సేయఁబోవుతపము?
|
|
| తే. |
నింతయును నాత్మ నూహించి యీతపంబు, మాను మని యందఱును బలుమాఱు ప్రార్థ
నంబు సేయుడు నానరనాథవరుఁడు, గౌరవంబున వారలఁ గలయఁ జూచి
| 144
|
| ఉ. |
ఏలితి లీల నీవసుధ నింతయు సప్తసహస్రవర్షము
ల్పోలఁగ సత్కళత్రమునఁ బుత్త్రులఁ గాంచితి నెల్లవారలు
న్మేలన మంటి నింక నిటమీఁదటఁ బొందుతపోనివాసము
న్బోలునె కాలపాకమున యూరక యున్కి యేరికిన్?
| 145
|
| క. |
జనులార! మచ్ఛిరంబున, జనియించిన యీపలితము సమవర్తికిఁ గ
ట్టనుఁ గైనదూత గా మదిఁ, గనుఁగొనుఁ డట్లగుట నిజము గాదె తలంపన్.
| 146
|
| ఉ. |
కావున నైహికం బగుసుఖంబుఁ దొఱంగి తనూజు రాజ్యల
క్ష్మీవిభుఁ గాఁగఁ బ్రీతి నభిషిక్తుని జేసి ప్రబుద్ధబుద్ధి నై
యే విపినాంతరంబునకు నేఁగి కృతాంతునిదూత లెఫ్డు నా
పై వడి వత్తు రంతకుఁ దపం బొనరిం చెద నప్రమత్తతన్.
| 147
|
| మ. |
అని దైవజ్ఞులఁ జూచి పుత్త్రకుని రాజ్యశ్రీవిభుం జేయఁగా
దినలగ్నంబులు చెప్పుఁ డన్న విని ధాత్రీనాథునుద్యోగ మె
ల్లను దెల్లంబుగ వా రెఱింగి వగ లుల్లమ్ము ల్గలంపంగ నే
మనియుం జెప్పఁగ నేర కెప్పుడు సముద్యద్భాష్పదీనాస్యు లై.
| 148
|
| క. |
జనవల్లభ! నీవాక్యము, విని మాహృదయములు శోకవికలము లగుట
న్దినలగ్నస్థితి దోఁపద, యని పలికిన నచట నున్న యఖిలజనంబుల్.
| 150
|
| ఆ. |
ఏకవాక్యముగ ననేకవిధములఁ, బ్రార్థనము చేసి రమ్మహీశుఁ
డచలితప్రయత్నుఁ డగుట గనుంగొని, యేమి సేయువార మింక ననుచు.
| 151
|
రాజ్యవర్ధనునియాయుర్వృద్ధికై పౌరులు సూర్యు నారాధించుట
| వ. |
అన్నరేంద్రచంద్రునిమీఁదియమందప్రీతి నందఱుం బెద్దయుం బ్రొద్దు విచారించి
యత్యంతనియతి భాస్వంతు నారాధించి యమ్మహీకాంతు నధికాయుష్మంతునిం
గావింతమని నిశ్చయించి యద్దిననాథు నుద్దేశించి.
| 152
|
