158
ద్విపద భారతము
సకలధర్మంబులు సరవితో వ్రాసి
యొకవంక నిడి, సత్య మొకవంకఁ బెట్టి
త్రాసునఁ దూఁచిన, ధర్మంబుకంటె
వాసియయ్యెను సత్యవచనంబుతొల్లి
కావున, సత్యంబు గడచిపోనాడు
భూవిభుగావించుపుణ్యంబులెల్ల
నొనర బూడిదలోనిహోమంబుగాదె!
మనుజేశ, కల్లలు మానుము నీవు”.
అనిన, మానినిఁజూచి యవనీశుడనియె:
"వినరాని మాటలు వెలఁది, యాడెదవు;
నలి నసత్యముగాఁగ నామాటలెల్ల,
వెలఁది, నీమాటలు వేదంబొ చెపుమ!
మటుమాయప్రోగులు, మదనమోహినులు,
నటమటంబులఠావు, లనృతభాషిణులు,
కన్నుండఁ గనుపాపఁ గడఁకతోఁదివియు
కన్నగాండ్రులుగారె ! కాంతలన్వారు.
సత్యంబులెల్ల నసత్యంబు సేయ,
నిత్యమనిత్యంబు నిజముగాఁ జేయ
నేరుపు సంధిల్లు నెలఁతల కెల్ల;
సారెకు నీమాట చాలించి యరుగు".
మనిన, శోకంబుతో నతివయిట్లనియె:
"వనములోపలనుండు వనితాజనంబు
పలుకుల సత్యంబు పాటిగాదయ్యెఁ!
గలకాలమును శత్త్రుగణములఁజెఱుచు
కుచ్చితంబులునేర్చు కువలయాధిపులు
నచ్చుగా సత్యంబులాడెడువారె!
నామోముచూడుఁడి నలినలియయ్యె!
నేమింక నేమననేర్తుము నిన్ను
