ఇంద్రుని కథ
157
నేనును సానురాగముగా జూచితిని. అదియును బ్రేమాతిశయమును దెలిపెడు చూపులు నాపై బరగింపుచు ఆర్యా! నీకు నమస్కారము. నన్ను రక్షించి నానింద బాపితిరి. నీ యుపకారమునకు బ్రతి యెన్నడును జేయలేను. సంతతము నీ స్మరణ జేసికొనుచుందును. నన్ననుగ్రహింపుమని యెల్లరు విన దేవసభలో నన్ను గొనియాడినది.
నేను దానిమాటలు విని మిక్కిలివిస్మయము నొందితిని. అని చెప్పి ఆహా! స్త్రీ లెట్టి మాయవారో చూచితివా యని పరిహాసము సేయగా జంద్రలేఖ నవ్వుచు ఔను. నీ వీ మాటాడినందులకు నాకు మిక్కిలి వింతగా నున్నది. త్రిలోకప్రభువైన దేవేంద్రునిసభలో బుద్ధిమంతులకెల్ల నుపమానభూతుడగు బృహస్పతి వినుచుండ నసత్య మాడి నమ్మించిన సాహసుడవు. తిలోత్తమచేసిన సాహసమునకు వెఱగుపడుచుంటివి? యెంతకైన సాహసులు మగవారు గాని యాడువారా? ఆ తారతమ్య మానక విచారింపవచ్చు దరువాయికథ జెప్పమని యడుగగా రుచికు డిట్లనియె.
చంద్రలేఖా! వినుము నన్నట్లు స్తుతియించిన తిలోత్తమం జూచి నేను స్తుతిసహింపమి సూచింపుచు నన్ను నీ వింతగా బొగడుటకు నీకు నేనేమి యుపకృతి జేసితిని. జరిగిన యథార్ధము జెప్పితిని కదా! దీన నీ సౌజన్యము దేటయగుచున్నది. నీకును నాభార్యకు నింతయును భేదము లేదు. నీనామరూపంబుల సామ్యతను బట్టి నీకును మాకును బాంధవ్యము గలిగియున్నది. దివ్యదర్శన మెవ్వారికి ముదము గలుగ జేయదు? అని మరియుం బెక్కుగతుల మరల నుతియించితిని. ఇంతతో దేవేంద్రుడు నన్ను జూచి రుచికా! ఇక నీవు పోవలసిన తావు దెలుపుము. దేవదూతనిచ్చి పంపెదను. తిలోత్తమా! నీ విక నివాసమునకు బొమ్మని పలికిన నత్తిలోత్తమ యెట్టకేల కాప్రదేశమునుండి కదలి నడుమనడుమ నెద్దియోమిషమీద నన్ను జూచుచు ప్రాణంబులన్నియు నీమీద నుంచి పోవుచున్నదాననని సంజ్ఞజేసి యింటికి బోయినది.
నేనును నాలోచించి దేవా! భూలోకములో నాకు బ్రాణమిత్రుడు గౌతము డనువాడు గలడు. వా డిప్పు డెచ్చటనుండునో నన్నచ్చట విడిచివచ్చునట్లు మీదూతల కాజ్ఞ యీయవలయునని కోరితిని. ఇంద్రుడాతని యునికి బృహస్పతిని బ్రశ్నపూర్వకముగా నడిగి తెలుసుకొని తనదూతలతో జెప్పినంత వారు నన్ను గన్నులు మూసికొమ్మని తృటిలో భూమిలోనున్న ఢిల్లీనగరంబునకుం దీసికొనివచ్చి యొకయింటి ముంగల విడిచిపోయిరి. నేనును గన్నులు తెరచి చూచువరకు నాయింటిలోనుండి నామిత్రుండు గౌతముడు వెలుపలకు వచ్చెను. వానింజూచి నేను గురుతు పట్టితిని. నన్ను వా డానవాలుపట్టలేక విభ్రమముగా జూచుచుండ నేను వానిం గౌగలించుకొని పేరు చెప్పితిని.
