120
కాశీమజిలీ కథలు - ఆఱవ భాగము
వినత :- సౌమ్యా ! నీకు వైద్యము తెలియునని వింటిని చేయిఁ బట్టి చూచి శిరోభారమున కేదియైనఁ జికిత్స సేయుదువా ?
కృతవర్మ :- (తలయెత్తి చూచి) నాకు వైద్యము తెలియునని నీ కెవ్వండు సెప్పిరి.
వినత :- సకలవిద్యా పారంగతుఁడవని నీ మొగమే చెప్పుచున్నది.
కృత :- విద్యలు మొగముపై వ్రాయబడియున్న వియా యేమి?
వినత :- బ్రహ్మ మొగముననే కాదా వ్రాయునఁట !
కృత :- నాకు వైద్యము తెలియదు. నీ వ్యాధి మరియొకరి నడిగి తెలిసికొనుము.
వినత :- ఇంట నిప్పుడు మరెవ్వరును లేకపోవుటచేతనే నీ యొద్దకు వచ్చితిని. అందరు నాటకశాలకుఁ బోయిరి. నా వ్యాధి యందరకుఁ దెలియదు. మీరే కుదర్చవలయును.
కృత :- అది నా కేమియుం దెలియదని చెప్పలేదా? మరల నడిగెన వేమిటికి ?
వినత :- అయ్యో ! మీరు కడు దయార్ద్రహృదయు లనియుఁ బరోపకార పారీణులనియు నెల్లరు స్తుతియించుచున్నారే. నన్నిట్లు కసరుచున్నారేల ? నా వ్యాధి యేదియో తెలిసికొనఁ జాలకున్నను బరీక్షించరాదా ? శరణుఁ బొందినదాని విడుచుట న్యాయమా ?
కృత :- ఓహో ! నీ మాటలు నా కర్దములుకావు. నా శరణు నీ కేమిటికి? నాకు వైద్యము తెలియదనిన నేమేమో చదివెదవేల ?
వినత :- నా చేయిఁ బట్టరాదని తలంచుచుంటిరాయేమి ?
కృత :- చేతకానివాఁడ ముట్టియు నేమిచేయుదును ?
వినత :- ముట్టినపిమ్మట నన్నియు మీకే తెలియగలవు. సమర్దులిట్లే పలుకుచుందురు. (అని చేయి చాపినది.)
కృత :- (చేయిపట్టుకొని ధాతుపరీక్షఁజేసి) రోగమేదియుం గనంబడలేదే ?
వినత :- నీ కరస్పర్శము తగిలినతోడనే పటాపంచలైనది.
కృత :- అట్లయిన లెస్సయే. ఇఁక నింటిలోనికిఁ బొమ్ము.
వినత :- వీధితలుపులు వైచివచ్చితిని. తొందరలేదు. నీవు తృటిలో రోగనివారణఁ జేసితివి. అందులకుం బ్రతిఫల మీయవలయునని యాలోచించు చుంటిని.
కృత :- నీవు నా కేమియు నీయనక్కరలేదు. అవ్వలికి బోవుటయే పారితోషికము.
