చిత్రసేనకథ
267
గడిగి నెత్తిపై జల్లుకొని కైదండ యిచ్చి చిరకాలదర్శన ననురాగంబు మోముఁదేటబడ నల్లన గదిలోనికిఁ దీసికొనిపోయి హంసతూలికాతల్పమునఁ గూర్చుండబెట్టినది.
ఎరమరికలేక బుద్ధిసాగరుండు వానితోఁగూడఁ బోయి యాశయ్యాతలంబు దాపునం గూర్చుండెను. అట్లు వారిరువురు తల్పంబుజేరినంత పద్మావతియు దాపున శయ్యం జేరియున్న గద్దియందు గూర్చుండి వారికి విడియమిచ్చెను. అత్తరి బుద్ధిసాగరుఁడు కనిపెట్టి చూచుచు నెద్దియో నెపంబున మొదటి యాకందిపుచ్చుకొని దాచి యుండెను. పిమ్మట నా కొమ్మయుఁ బతియనుమతి బుద్ధిసాగరుని రంజింప వీణెంబూని మనోహరరాగంబులతో సంగీతంబు బాడినదిగాని యది యేమియు నతనికి వేడుక కలుగజేసినదికాదు. అట్లు కొంతసేపు వినోదముగాఁ బ్రొద్దు గడపినంత బుద్ధిసాగరుండు మిత్రునికి మరణసమయము సమీపించుచున్నదని మనంబున బెక్కు తెరంగుల నడలుచు నెట్టకేల కతని విడిచి దాపుననున్న గదిలోనికిఁ బోయెను. మంచముమీదఁ గూర్చుండి మనంబున శోకంబాపలేక కన్నులనీరు గాల్వలుగాఁ బ్రవహింపఁ దన మిత్రునితో జరమసంభాషణం బదియేయని పెద్దయలుంగున గామపాలా అని పిలిచెను.
అప్పుడు కామపాలుం డతని గద్గదస్వరం బాలించి యోహో యీతడీ దినమున వెరచియున్నవాఁడు. ఒంటిగాఁ బరుండుటకు వెరచుచున్నవాఁడని నిశ్చయించి తమ్ముఁడా యిటురా యని చీరెను.
అప్పుడు మరల నొక్కసారి యతనిచూచు దాత్పర్యముతో బుద్ధిసాగరుం డా గదిలోని కరిగి కామపాలునిం గౌగలించుకొని మోము వేరొకలాగునఁ ద్రిప్పి వెక్కి వెక్కి. యేడువఁదొడంగెను .
కామపాలుండు వానికి భూతము సోకియే యట్లు భయపడుచున్న వాఁడనుకొని బుద్ధిసాగరా! యింత పిరికివాడ వైతివేమి? బుద్ధిచాళుక్యమంతయు నెచ్చటికిఁ బోయినది? మనల భూతము లేమి సేయగలవు! ధైర్యమవలంబింపుము అంత భయముగా నుండిన నిచ్చటనే పరుండుము. అని వీపు చరచుచు దగ్గరగా గౌఁగలించుకొనెను. బుద్ధిసాగరుం డెంత యాపుకొనినను తన మిత్రునికి మృతి సమీపించినదనియు నిదియే తుది గౌఁగలింత యనియు దుఃఖమాగినదికాదు. కొంతసేపట్లు మిత్రుని విడువలేక బలాత్కారమున గౌఁగిలి వదలి ధైర్యము దెచ్చుకొని మరలఁబోయి గదిలో బండుకొనెను. అంత దైవసంకల్పము వలనఁ గామపాలునికి రతిక్రీడాసౌఖ్యము లనుభవింపకపూర్వమే దారినడిచియున్ననలసటనే వెంటనే గాఢముగా నిద్రపట్టినది.
