140
నవనాథచరిత్ర
కఱచినమేని యా ◆ గంట్లను నెల్ల
వఱదలు గాఁగను ◆ వడియ రక్తంబు
తోరంబుగాఁ దొప్ప ◆ డోఁగి వాపోవు
ధారుణీసురునితోఁ ◆ దా నంతఁ గదిసి
యురుదుష్టమృగబాధ ◆ లొందక యుండ
నరయుచు శరచాప ◆ హస్తుఁడై యున్న
యెఱుకును వీక్షించి ◆ యిది (యేమొనాకు)
నెఱిఁగింపు మన్న వాఁ ◆ డెఱఁగి యిట్లనియె
విను నాథముఖ్య యీ ◆ విప్రువర్తనము
వంచక పురోహితునికథ.
వినుపింతు నేఁగన్న ◆ విన్న మార్గమున
నవనిపై సింహాద్రి ◆ యనుపురం బేలు
నవిరళంబుగను సిం ◆ హళుఁడను (రాజు)
గల దాతనికి ల ◆ క్షణ మంగళాంగి
పలుక నేర్చిన మంచి ◆ బంగారు ప్రతిమ
మెలఁగెడి తొలుకారు ◆ మెఱపు పుష్పాస్త్రు
పొలతుకకేళిపూఁ ◆ బోణి జీవంబు
గలచిత్రరూపు పుల్ ◆ గడిగిన రత్న
కలళ కందర్పుఁడు ◆ కరసానఁ దీడి
పొది నేర్చి కైకొన్న ◆ పూ మొగ్గతూపు
మదచకోరంబు కో ◆ మలపుష్పలతిక
చిలుకలకొలికి గొ ◆ జ్జెఁగ మించు చంద్ర
కళ నాఁగ రూపరే ◆ ఖా విలాసములఁ
జె(న్నారు చుండు) నం ◆ జిని యనుకన్య
యన్నాతి భువనమో ◆ హనముగా నొదవు
చున్న [1]యవ్వనలక్ష్మి ◆ నొప్పారు కన్య
నన్న రేంద్రుకు మాన్యుఁ ◆ డై యంతిపురము
నందును దనకడ ◆ నాఁక లేకుండఁ
బొందున బ్రతుకుచు ◆ భూరి సౌఖ్యముల
నెసఁగు పురోహితుం ◆ డితఁడు కురూపి
మిసమిస మనెడి తు ◆ మ్మెదలమైకప్పు
నెఱపెడి కురులుఁ గ్రొ ◆ న్నెల వింతచెన్ను
- ↑ 'యౌవను' అనవచ్చును.
