94
నారాయణరావు
పరం: రవివర్మ వేసిన కృష్ణుడు, చెట్లు, రాళ్ళు, యమునానదీ నిజంగా సృష్టికి అనుకరణాలు కావు.
రాజే: ఆయన ఊహ చేశాడు.
లక్ష్మీ: ఓరి వెర్రివాడా! అదేరా సృష్టి!
రాజే: మఱికొందరు చిత్రకారులు దృశ్యచిత్రాలంటూ, ఏ పాపికొండలో, గోదావరో, కృష్ణానదో చూచి అదేరకంగా వేస్తారుగదా అని సృష్టా, అనుకరణమా?
పరం: అవి ఏవీ కావు రా.
నారా: ఎందుకంటే, ఒకడు గోదావరి మధ్యకు వెళ్ళి చూస్తే ఎటు చూచినా నీరే కనబడుతుంది. అందుకని ఆ నీరే పటంనిండా చిత్రిస్తాడు. అది గోదావరవుతుందా? అలాగే ఒక పర్వత పాదాన ఎదురుగా నిలుచుండి తన కళ్లయెదుటనున్న ఆ రాతిగోడనే చిత్రిస్తే పర్వతమవుతుందా? కాదు. కాబట్టి దృశ్యచిత్రాల్లో కూడా దేశ కాల పాత్రల్ని వర్ణించాలి.
రాజే: సరే. బొమ్మ వేయాలంటే ఏం జేస్తాడురా చిత్ర కారుడు?
నారా: ఏ చిత్రంలోనైనా ప్రధానంగా భావపూర్ణత ఉండాలి.
పరం: ఆ భావం రమణీయంగా ఉండాలి.
లక్ష్మీ: అందుకనేగా ‘సౌందర్య మే ఆనందము’ అని గానం చేశాడు కీట్సు?
రాజారావు: లక్ష్మీపతీ! ఉండు. వాళ్ళిద్దరూ ఏదో చెప్తున్నారు, ఒక మోస్తరుగా ఇంతవరకూ వాళ్ల వాదన శాస్త్రపద్ధతిగానే ఉంది.
రాజే: నీకు ఎన్ని చెప్పినా, మన బ్రతుకు వేళాకోళం కాదోయి బాబూ అంటే, ఏమి తెలియ దేమిటి నాయనా!
లక్ష్మీ: నేను వేళాకోళంగా బతుకుని చూస్తున్నానురా రాజేశ్వరుడా! చాలా తీక్ష్ణంగానూ తీవ్రంగానున్నూ చూస్తున్నాను. కాని ఆ బ్రతుకెక్కడా నాకు కనపడదు.
రాజే: నువ్వుకూడా మా సంఘంలో చేరరా మరి.
నారా: మీ సంఘం, ఒక బౌద్ధ సంఘారామంవంటిదిరా మరి. భిక్కులు, భిక్కిణీలు, జీవితం ఆనందం బాగుందోయి.
రాజే : అసలు నేనడిగిన విషయానికి మీరిద్దరూ జవాబియ్యలేదేవిటిరా?
పరం: కళ మనుష్యసృష్టి అనేగా ఇంగ్లీషులో అర్థం?
నారా: అవును.
