పన్నెండో దృశ్యం
(యుద్ధరంగము, బ్రహ్మనాయుడు, కొమ్మరాజూ శిబిరము లోపల విశ్రమించి ఉంటారు. బయట కన్నమదాసూ, మలిదేవమహారాజూ రణరంగాన్ని పర్యవేక్షిస్తుంటారు)
కన్నమదాసు: ప్రభూ! అడుగో, బాలచంద్రుడు ప్రళయాగ్ని గోళాలను పగిలిస్తున్నాడు. అతని అగ్నిబాణ ప్రయోగానికి శత్రుసైన్యాలు ఎలా చెల్లాచెదరై పోతున్నవో చూస్తున్నారా?
మలిదేవుడు: అతని భీకర సింహనాదాలకు మహాసముద్ర మధ్యంలో ఉన్న కొండలూ ఏనుగులు ఘీంకారం చేసి ఎలా నేలవాలి మునిగిపోతున్ననో కన్నమా అటుచూడు.
కన్నమ: కాల్బలం మొలబంటి రక్తప్రవాహంలో ముందుకు వచ్చేస్తున్నది. (వెనుకకు తిరిగి శిబిరంలో ఉన్న కొమ్మరాజుతో) మామా! బాలచంద్రుడు మళ్ళీ పుట్టిన సవ్యసాచి ననిపిస్తున్నాడు.
మలిదేవుడు: భారతయుద్ధంలో పద్మవ్యూహాన్ని పటాపంచలు చేయలేక పోయినానన్న పౌరుషంతో బ్రద్దలు కొట్టడానికి ((బ్రహ్మనాయునితో) అన్నా! నీ కడుపున పుట్టిన వీరాభిమన్యుడే ననిపిస్తున్నాడు.
బాలచంద్రుడి గొంతుక: నాగమ్మా! పిరికి పందా!!
నాగమ్మ గొంతుక: ఈ నాగమ్మ నరసింహుడు కాదురా!
బాలచంద్రుడి గొంతుక: వాడి మొగతనం సహజం. నీది తెచ్చిపెట్టుకున్నది.
నాగమ్మ: బాలచంద్రా!
అరుదర నన్ను బోలు మహిషాసుర మర్దని ముజ్జగంబులన్
పురుషుడ నంచు పొంగెదవు పోరుకు వచ్చిన ఆడుదానికిన్
సరియగు పౌరుషంబు కనజాలను నీకడ గొప్పకోసమై
కరమున దాల్చి కైదువులు కయ్యమున్ నిలువంగ జోదువే.
——————————————————————————
వావిలాల సోమయాజులు సాహిత్యం-2
