కనులు నేమొ చీకట్లిట కప్పివేయు చున్నవకట!
సౌవిదల్ల! పాలకునకు సౌఖ్యము మృగ్యమ్ము కదా!
సౌవిదల్లుడు
ఆయాసము జెందనేల అకాండమ్ముగా దేవర,
అనుమానము పోద్రోలుం డాధిపాలు కాబోకుడు!
మనునీతి
అయ్యో! ఇది యేమి వింత అపరాధిగ నా మ్రోలను
కనుపించును కన్నుగవకు కన్నకుమారుని మూర్తియె!
సౌవిదల్లుడు
స్వామీ! అనుమానంబులు చాలమిమ్ము బాధించెడు
తడవుచేయ నేల ప్రభూ! ధర్మఘంటిక గడ కేగగ?
మనునీతి
స్వానుభవం బంతయు నను చలియింపగ చేయుచున్న
దేమి వినగ నున్నాడనో! ఏమి విధింపగ వలెనొ!
అనెడు భీతి నామనమును అలముకొనగ నేనిప్పుడు
కాలంబును కొంతయైన గడప దలచి యీరీతిగ
ధర్మఘంటి కడ కేగక తట్టాడుచు నున్నవాడ!
సౌవిదల్లుడు
ధర్మమూర్తులౌ మీరలు తారాడిన నేమి ఫలము
తప్పదుగా దేవ, మీకు ధర్మఘంటి కడ కేగగ.
చోళులపై ప్రేమయె మిము స్రుక్కించుచు నున్న దిట్లు
సదయ హృదయు లౌ ప్రభువుల సౌజన్యం బే రెరుగరు?
అపరాధిని శిక్షించుట ఆర్యా, మీ విధి కాదే!
వెడలుదమా అచ్చోటికి వేళ చాల అయ్యె ప్రభూ!
శాస్త్రకారు లే విధిమిము శాసింతురో ఆవిధినే
566 వావిలాల సోమయాజులు సాహిత్యం-2
