'భ్రష్టయోగి'
ఉ. మానవలోక నైజమగు మానుషరూపము కాదు నీది ది
వ్యానన దీధితుల్ తెలుపు నచ్చర వీవని - కాని దేనికై
మానిని వచ్చినా విటకు, మాదు తపోవన పార్శ్వసీమలం
దే నవకమ్ములైన పువుటీరములో చెలి నిన్ను పిల్చెనే!
శా. ఓహో, ఎంతటి జాణవే సఖియ! న న్నూరించి కానంతలో
మోహావేశుని జేసి నాతపసు నున్మూలించె నీ రూప, మే
దేహ భ్రాంతియు లేని నా యెడద సందీప్తంబు గావించి నా
వొహో! లోతుల గ్రొచ్చి చల్లితివి రాగోద్రిక్త మోహోర్ములన్.
ఉ. నీ కనుచూపు వెన్నెలల నీరము త్రావుచు మోసులెత్తి, రా
కాకమనీయమైన ముఖకాంతుల తీవలువారి నా మదిన్
ప్రాకెను, చల్లనౌ వలపు పాటల నాటల పూచె నీ పయిన్
నా కనుచూపు గాటముగ నాటకమున్నె మహాద్భుతంబుగన్.
చ. శిలపయి నిల్చి నే తపసు చేయగపూనిన నాటినుండి యీ
చలువలయూట,- మానసము - చయ్యన నాగి జలంబులింకి ఆ
వల నొక సానువై ఉపలవైఖరి నొందెగదా! మధూల కో
త్పల భవదీయదృష్టి పరిపాకముసోక స్రవన్తి యయ్యెడిన్.
చ. ఎద నదియై స్రవింప కమలేక్షణ! నా కనుచూపు వింతగా
కదిసె జలాల! హల్లక నికాయము కాయము తాల్చె నోసి! నీ
మృదుతర మాధురీ నిబిడమేచక కుంతల పంక్తిలోన సం
పదలను క్రుమ్మరించి మధుపమ్ముల గుండెలు దోచ చూచెడిన్.
ఉ. ఎన్నడులేని యీ యొదుగు లెచ్చటనేర్చిన దీ పికమ్ము నా
కెన్నడు విన్నయట్టు లొకయించుక యేనియు లేదు జ్ఞప్తి ఓ
అన్నులమిన్నరో! నెమిలి ఆటలలో సరిక్రొత్త పోకడల్
వన్నెలు తేరె - నీ విటకు వచ్చుటయేయగు నింతకున్ సఖీ! 6
50
వావిలాల సోమయాజులు సాహిత్యం-1
