114
వాసిష్ఠరామాయణము
తా వాచరింపఁ, ద - త్త్య జ్ఞాన మాత్మ
లోనె ప్రకాశింప, - లోక జాలముల
నిరసించి, యట మీఁద - నిస్పృాహుం డగుచుఁ
బరమైన నిర్విక - ల్పసమాధి నుండె.
అలరుచు నంతట - నతనిధన్యతను
దెలియుటకై వన-దేవత యతనిఁ 500
జేరి తా వందనాల్‌ - చేసి నుతించి,
“ధీర! దాశూర! నా - దెనఁ గృపనుంచి
“యిపుడు నా కొక పుత్రు - ని మ్మీయకున్న
నపరిమితాగ్నిలో - నైనను జొచ్చి
తనువు నీ కర్చింతుఁ - దక్కక యిచట"
నన విని నవ్వుచు - నమ్మహామహుఁడు
తనచేతికమల మా - తరళాక్షి కిచ్చి,
'వనిత! మాసమునకు - వరపుత్రకుండు
గలుగు, న న్నిట బలా - త్కారంబు చేసి,
యలరుచు సుతుని నీ - వడిగితి గాన, 510
జనియించు సుతుఁడు వి - జ్ఞాని యౌ'ననిన
విని యది పలికె 'నో - విమలాత్మ! నాకు
సుజ్ఞాని యైనట్టి - సుతుఁడు గల్గినను
ప్రజ్ఞానమేత! నీ - పద సేవ చేయ
వాని నీ చెంత - నిలిపెద' ననుచు
నా వనదేవత - యట మ్రొక్కి పోయి,
మానంబునకు సత్కు - మారునిఁ గాంచి,
యా సుతుఁ గొని చని - యచలాత్మయగుచు
