గురుదేవులు శ్రీయుక్తేశ్వర్‌గారిని కలుసుకోడం
161
“నా ఆశ్రమాలూ, నా సర్వస్వమూ నీ కిచ్చేస్తాను.”
“స్వామీ, నేను వచ్చింది. కేవలం జ్ఞానంకోసం, దైవసాక్షాత్కారం కోసం, నేను మీ దగ్గర పొందగోరే నిధులు అవీ!”
మా గురుదేవులు మళ్ళీ మాట్లాడేలోగా, భారతదేశ సాయం సంధ్య చటుక్కున అరతెర జార్చింది. ఆయన కళ్ళలో లోతు అందని ఆర్ద్రత నిండి ఉంది.
“నీకు బేషరతుగా నా ప్రేమ అందిస్తాను.”
ఆమూల్యమైన వాక్కులు! ఆయన ప్రేమకు రుజువు, మళ్ళీ నా చెవిని పడ్డానికి, తరవాత పావు శతాబ్ది పట్టింది. ఆయన పెదవులు భావోద్రేకాన్ని ఎరగవుచ మహా సముద్రంలాంటి ఆయన హృదయానికి ఒప్పినది మౌనమే.
“నువ్వు కూడా అలాగే బేషరతుగా నాకు ప్రేమ అందిస్తావా?” శిశుసహజమైన నమ్మకం నింపుకొన్న కళ్ళతో ఆయన నా కేసి చూశారు.
“మిమ్మల్ని ఎప్పుడూ ప్రేమిస్తూనే ఉంటాను, గురుదేవా!”
“మామూలు ప్రేమ స్వార్థంతో కూడుకున్నది; తామస ప్రధాన మైన కోరికల్లోకీ తృప్తుల్లోకి దాని వేళ్ళు పారి ఉంటాయి. కాని దివ్య ప్రేమ షరతులు లేనిదీ, ఎల్లలు లేనిదీ, మార్పు లేనిదీ. భేదకమైన విశుద్ధ ప్రేమ స్పర్శతో, మానవ హృదయానికి చాపల్యం మటుమాయమయిపోతుంది.” నమ్రతతో, ఆయన ఇంకా ఇలా అన్నారు: “నే నేప్పుడైనా దైవ సాక్షాత్కార స్థితినించి దిగజారుతున్నట్టు కనక నీకు కనిపిస్తే, నువ్వు నా తల ఒళ్ళో పెట్టుకొని, మనమిద్దరం కొలిచే విశ్వప్రేమయుడైన భగవంతుడి సన్నిధికి మళ్ళీ నన్ను తీసుకువస్తానని మాట ఇయ్యి.
చీకటి ముసురుతూ ఉండగా ఆయన లేచి, నన్ను లోపలి గదిలోకి
