కరట: కూచుందాం రా.
శిష్యుడు: నా పేరేవిఁటండోయి?
కరట: కొంప ముంచుతావు కాబోలు! సుబ్బి!సుబ్బి! మధురవాణ్ణి చూడగానే మతి పోయిందా యెవిఁటి?
శిష్యుడు: దాని నవ్వు పట్టుబడాలని నిదానిస్తున్నాను.
కరట: సబ్బు అన్న మాట జ్ఞాపకం వుంచుకుంటే సుబ్బి అనే పేరు జ్ఞాపకం వుంటుంది.
(రామప్పంతులు గుర్రం దూరాన్న దిగి నడిచివచ్చి)
రామ: (కరటకశాస్త్రితో మెల్లిగా) లోపలికెవరైనా వెళ్ళారా?
కరట: (గట్టిగా) యెవరో యిద్దరు ముగ్గురొచ్చారుగాని మీ యిల్లాలు గారొచ్చి పైకి పొమ్మని గెంటేశారు.
రామ: మీరెవరు? యెందుకొచ్చారు?
కరట: మాది కృష్ణాతీరం. నాపేరు గుంటూరు శాస్తుల్లంటారు. తమదగ్గిర రాచకార్యవుండి వచ్చానండి.
వీధిలో నుంచి జవాను : "యినస్పెక్టరుగారు నే వచ్చిందాకా మర్రిచెట్టుకింద గుర్రాన్ని నిలబెట్టుంచుతావఁన్నారు. రూపాయలు వేగం యివ్వండి."
(మధురవాణి ప్రవేశించును)
రామ: యవరు వొచ్చారట?
మధుర: యవరొస్తారు? మీ నాస్తులట! తగిలాను.
రామ: (మధురవాణితో) యేదీ మొన్న నీకిచ్చిన రూపాయలు? సాయంత్రం మళ్ళీ ఫిరాయిస్తాను. యీ సైతాను ప్రాణం తింటున్నాడు.
మధుర: మీరిచ్చిన రూపాయలు పట్ణం తోలేశాను. నేను డబ్బిక్కడ దాచుకుంటే మా తల్లక్కడ కాలక్షేపం చెయ్యడవెఁలాగ?
రామ: వొట్టబద్ధాలు!
మధుర: (తాళముల గుత్తి మొలలోనుంచి తీసి రామప్పంతులు మీద విసిరి) చూసుకోండి.
రామ: (బుజం తడువుఁకుంటూ) దురహంకారం కూడదు! విసిరికొడితే దెబ్బ తగల్దను కున్నావా యేవిఁటి?
మధుర: దుష్టుమాటలనగా తగిల్తే తప్పా?
జవాను: యేవఁయ్యోయి. పోయి, రూపాయి లిచ్చావు కావని యినస్పెక్టరు గారితో చెబుదునా?
