సీ. “ఏడు లోకంబుల నెనలేని
విల్లుకాఁ డెవ్వాఁ డటన్న గవ్వడి యనంగ
సాటివారల పట్ల సౌహార్థ మొనరించు,
మేటి యెవఁడన కిరీటి యనఁగ
నెనరు నేర్పులు గల్గు నెఱజాణుఁ డెవఁడన్న
నింద్రజుండని లోక మెన్ని పల్క
పెద్దల కడ భక్తి పిన్నల యెడ రక్తి
నెరపువాఁ డెవఁడన్న నరుఁడె యనఁగ
గీ. వీను లలరంగ విని విని వేడ్కగదుర
నరుని నావానిగాఁ గొన్న నాతి నిపుడు
నాకు నాలోన వింతయ్యె నరుని మఱచి
మాయ యతి నొక్కరుని గాంచి మరులుకొంట.
క. జగదేక వీరునకు నే
నగుదును దగు వీరపత్నినని తలఁచి మదిం
దగిలి విలువిద్య నేర్చితి
నగవు గదా తపసి కప్పనము సేఁతకడున్.
క. పోనొల్లను యతి కడ కిఁకఁ
గానిమ్మేమైన; నరుఁడు గానలలోనన్
గాని, యగచాట్లుఁ గుందగఁ
గానక నేఁదిరుగుచుంటిఁ గఠిన హృదయనై.
క. అని కన్నియ దలచుటయును
గనుఁగవ నుప్పొంగి పాఱెఁ గన్నీరు; పరు
ల్గన రాదని పడకింటికిఁ
జని పానుపుఁ జేరి కడు విషాదముఁ జెందెన్.
గురజాడలు
104
కవితలు
