256 అ ం ధ కవి త ర 0 గి శి చ ఆుశ్రుల నువ-శీను భౌ న వుని యవ్విరి তে-e నొక పెద్ద చేసి రకు చ్యుతునికు ది :గ ్సకగా బొదవ సూడిద రియిచ్చిన విచ్చేఁ గాక ਨ੍ਹਾਂ u. *E్న' וי నతఁడు పి)యcబు గల్లు నెడ కర్పణ సేసిన, జేసెఁ గాక యా ముతక గ్రి వేలుపు |ుదపసి మమ్ముఁ దలంపఁగ నేల యుచ్చటన్ . Crど అని యహంకార పూరితయై యుడు కు బోతుతన వూవరింపకోపగృవాం బునకుఁబోయి పండుకొ`సినది. శీ)కృష్ణుఁడు సత్యభామయి టిక రుదెంచి కళా హీనమైయున్ని యాగృపాము నివలోకించి సత్యభామయున్న శోష గృహమున కేగి ముసుఁగిడియున్న రూ మొం జేరి విసెరుచున్న దాసి చేతి వీన నంగిగాని పి సరు చుండి c భౌరిజాత $ు సువు పరివుభ ము గృహము Q దలవు;$Tని యెను. అదియే వుచి సత్యభామ ముసుగుందీసి శీకృష్ణునిం జూచి మరల ముసుంగు వెట్టుకొని లో లోపల దుఃఖించుచు నూటలాడ క్రుం డెను, ఆ మె సను నaుంప నాళీ)కృష్ణుఁడెన్ని యో పాట్లు పడియెను . కాని యూమె యాగ) వాము శమింప లేదు. అప్పడు కృష్ణుఁడు జీమిచే సినో తెలుపు పద్యములు నాల్లు పైని వ్రాసియుంటిని. అతికష్టముపై శీ)కృష్ణుఁడు సత్యభానునూ గార్చి “ఒక పుష్ప మునకై యింత ఎగపెందులకు ! దేవేందుని నందనో ద్యానము నుండి పారిజాత వృక మునే తెచ్చి నీ పెరటియందు నా ఒదను,” అని శపథ మొనర్చి యూమె పేమను జూఆగొనియెను, ఇంతలో నారదుఁ డచ్చటికి వచ్చి శీ)కృష్ణునితోఁ గూడ దుష్టిగా భుజించి తనకు నమ స-రించిన సత్యభామను వు. పతి నీవై విహరింపఁగా జనము సంభావింపఁగా బంధుసం తతి నిన్నుం గొనియూడఁగా సవతి కాంతల్సూచి లజ్జింపఁగా & నతులపాభవ వైభవోన్నతులపోవై యిట్టు వర్తించు నీ కీతర శ్రీజనబుద్ధి దీవనలు నే నే మిచ్చెద న్మానిసీ, ఆ ఆ ఆర
