| |
మొఱపెట్టుకొనుచు, నమోఘబిలోత్సాహ
సంపద వ్యర్థమై జడతనున్న
యాహిరణ్యకశిపునంఘ్రులఁ బడి "స్వామి!
యాత్మేశ్వరుండు ప్రహ్లాదతనువు
|
|
| తే. గీ. |
నందు జీర్ణించిపోయెఁ, గాలాయనంబు
తప్తమై యున్నఁ బడు నీరధారవోలె;
నేమి చిత్రంబొ కాని నేఁ డిమ్మహాత్ము
తనువులోపల పుంగ్రహోదయము దనరె”.
| 228
|
| వ. |
అనిన విని కలంగి నిజకులాంగారంబైన ప్రహ్లాదు నిట గురుగృహం
బున కనిచి తాను నంతఃపురంబు సొచ్చి పరితపింపుచునున్న వృద్ధ
మంత్రులు "తేజోధికుండైన ప్రహ్లాదునిం బ్రార్థించి, ప్రసన్నునిం
జేసికొని, సామ్రాజ్యంబు లనుభవింపు" మన నాసన్నమృత్యుండు
గాన వారిం దర్జించి మఱియు నొకకార్యంబు విచారించి.
| 229
|
హిరణ్యకశిపుఁడు ప్రహ్లాదుని నాగపాశబద్ధునిఁ జేసి సముద్రమునఁ ద్రోయించుట
| శా. |
రక్షోవీరులచేత నబ్ధినహిరాడ్రజ్జుచ్చటాబంధదు
ర్విక్షేపం బొనరించి వైష్ణవమణిన్ వేగంబె త్రోయించినన్
సాక్షాత్సత్వగుణాంకురం బనఁగ నాచక్రాయుధధ్యానని
ష్ఠాక్షుణ్ణాత్మకుఁడైన యాఘనుని వేడ్కన్ వేలకుం జేర్చినన్.
| 230
|
| క. |
తను లవణాంబుధిఁ ద్రోయుట,
యనిమిషనక్రాదిజలచరానీకంబుల్
మునుమున్నె తొలగిపోవుట,
ఘనుఁ డసురకుమారుఁ డాత్మఁ గానక యుండెన్.
| 231
|
| వ. |
అప్పుడు పన్నగశాయియనుజ్ఞం బన్నగారి బంధనంబులు కబళించె,
నముద్రుండు రత్నంబులు కానుక దెచ్చి సమాధినిష్ఠ నున్న హరిప్రియుని
సేవించి "స్వామీ! నన్నుఁ గటాక్షింపవే యే నదీనుండ; నీవు జనింప
నీరాక్షసకులంబు చంద్రునిచే నంబరంబువోలె విమలం బయ్యె”
ననం గన్నులు విచ్చి చూచిన మ్రొక్కి సముద్రుం డిట్లనియె.
| 232
|
