పుట:నారదీయపురాణము (అల్లాడు నృసింహకవి).pdf/685

తే. గీ.⁠

విష్ణుతేజోమయుండగు విభునియందు నగ్నితేజోమయంబైన యాత్రిశూల మైక్య మందెఁ బరాత్మ జీవాత్మఁ గలసి వేఱుఁగా దోఁచకున్నట్లు విస్మయముగ.

⁠ 208

ఆ. వె.⁠

సర్వభోజి విప్రజన్మంబు ధ్యానహీ నుం డొనర్చు జపము, దండినవ్ర తమునఁ జదువు వేదతతియునుబోలెఁ ద్రి శూల మఫల మయ్యె బాలునందు.

⁠ 209

క.⁠

ప్రకటవివేకజ్ఞానా ధికుఁడగు ప్రహ్లాదుఁ గృత్తి తెగనేయక యా ప్రకృతి మహోత్తమపురుషుని సకలంకుని నెదురలేని యట్లన యుండెన్.

⁠ 210

సీ.⁠

కేవలవ్యర్థమై కృత్తి శిలాహత                        శిలవోలె నెగసి రోషించి క్రోధ సన్నద్ధు లగుచు నాస్థానంబునందుఁ బ్ర                        యోగంబుఁ జేసిఁ యత్యుగ్రులైన ద్విజులపై సంగారదీధితుల్ గ్రమ్మంగ                        హీనదక్షిణయజ్ఞ మెట్ల నట్ల నపు డధోగతిఁ ద్రోయ, హస్తముల్ శిరమున                        దాల్చి వస్త్రములు విదల్చుకొనుచు

⁠

తే. గీ.⁠

దాడి వార లఖండరోదనముతోడఁ గేల నసిఁ బూని త్రిప్పుచు బాలకుండు తానె ఖండించుకొనినచందమునఁ గావ దిక్కులే కమ్మహాత్ము నుతించి మ్రొక్కి.

⁠ 211

ఆ. వె.⁠

"మాకు దిక్కు లేదు; మాయపరాధంబు గాఁచి మమ్ము నిట్టి కరుణ నేలు; కృత్తి వచ్చె, నుగ్రకృతి యయ్యె; సంతత కృత్యభిజ్ఞ! నిలుపు సత్యమహిమ.”

⁠ 212