| |
పరలోకమునందు నీఫలము లేదు. పెక్కు లేటికి? భవాంబుధిఁ దరింపఁ
జేయు హరియే పరంబైన పరాయణంబు; శతసహస్రంబుగాఁ బల్కెద;
హరియే పరంబైన పరాయణము; మీరు న న్నస్త్రాదిఘాతంబుల
నొంపక జయించితివనుట విస్మయంబె? అణిమాదిసిద్ధు లీశ్వరస్మృతి
విఘ్నంబులు; విష్ణుసేవియైన జనునకు విముక్తియే సత్ఫలంబు.
తదంతరాయంబు లీసర్వసిద్ధులు నని.
| 183
|
| సీ. |
అపుడు యోగీశ్వరుండైన దయాబ్ధి ప్ర
హ్లాదుండు పలికిన నాత్మ నలరి
ధన్యతఁ గనిరి; కొందఱు దితిజేశ్వరు
కడకేగి భయమునఁ గంప మొంది
"యధిప నీసుతుఁడు మాకందఱకును దత్త్వ
విద్య బోధించెఁ బ్రవీణుఁ డగుచు;
ధ్యానంబు, జ్ఞానంబు, హరిముక్తి యనియెడు
వచన మొక్కటియే కేవలము పల్కు;
|
|
| తే. గీ. |
నతని సన్నిధి నుండ నె ట్లగునొ యనుచు
నేగుదెంచితి” మనిన సమిద్ధరోష
చటులధూమ్రాక్షుఁడై నిశాచరవిభుండు
గరము దెప్పించెఁ బాపసంగరముఁ బూని.
| 184
|
హిరణ్యకశిపుఁడు ప్రహ్లాదుని విషప్రయోగాదులచే బాధించుట
| క. |
సూదకదంబము రమ్మని,
సూదకభోజ్యాదులందు నొనరిచి, సుమన
స్సూధన మని గరళము మధు
సూదనసహితునకును భక్తిశూన్యత నొసఁగెన్.
| 185
|
| ఆ. వె. |
అపుడు వాసుదేవుఁ డతిభక్తి నెప్పటి
యట్ల తన్ను దితిసుతాగ్రయాయి
యాత్మఁ దలఁప గరళము జ్ఞాతదత్త మ
జ్ఞాతజీర్ణమై యెసంగఁజేసె.
| 186
|
| ఆ. వె. |
గరము మ్రింగి నిర్వికారుఁడై యుండు ప్ర
హ్లాదుఁ జూచి దైత్యుఁ డతివికార
మందెఁ; దథ్య మరయ నది తనకే విష
మై తనర్చె నప్పు డద్భుతముగ.
| 187
|
