ద్వితీయ భాగము 135
శా. ......... ... ..ఆక్కటకటా ! యే మంచునిస్ దూరుదువ్
గేలక్ష గిదువు గీదు వేమియునులేకే యిమ్మెయిన్ వత్తురే ?
చాలన్ దూరము గాఁగ నేనిదె పరిశ్రాంతిం గడున్ నొచ్చితిన్
జాలుంజాలుఁ గరంబు మెచ్చఁదగు నీచందంబు ప్రాణేశ్వరా !
(కళా. ఆ. 3, ప. 157)
యుని ప్రీతియు నిష్టురతయు మె అయఁబల్కి సమాధానముఁ జెప్పి, నిజవాంఛా సాఫల్యమునకు విఘ్నముగానున్న సిధుడ్నిఁ దొలగించు టకై నాథునింగూర్చి చెప్పచున్నది.
“క. వీఁడా యట్లన్యాయపుఁ
బోఁడుములకు బూనినట్టి పుణ్యుఁడు, పూవి
ల్కాఁడో వల్లభ యెంతటి
వాఁడైన నగున్ విశంకవర్తనుఁ డెందున్”
(కళా. ఆ, 3, ప. 159)
నలకూబరాకారుఁడును సమ్మతించి వానిని వదలిపెట్టి "నీవు నిర్బంధింపఁ జూచిన స్త్రీ యెక్కడ ? చూపుము" అని ధట్టించి యడుగుడును, తానే యా స్త్రీ యగుటంజేసి కల భాషిణిలోని నవ్వు వెలికిరానీక కష్టపఱుపబడిన యుత్తమనారీమణులయెడలఁ బుర~ఘలకన్న దట్టముగ స్త్రీలకు నుండు సహజమగు కరుణయ బశ్చాత్తాపమును బోఁద్రోయని విధంబున
"సీ. .......................
వీనితో నిదియేమి విడిచిపెట్టుము వీఁడు
తను ನಿಲ್ಲು డించి వెళ్ళిన నెడఁగని
యూ యింతిదాఁగి యెం దరిగెనో
యెచటఁ జూపెడు?'
(కళా. ఆ, 3, ప. 166)
అని యూ సిద్ధునిఁ బంపించివేసినదై, యిఁక నిజమైన రంభ వచ్చి యొక్కడ కార్యభంగ మొనర్చునోయని శంకించి యతఁడు బయలు వెడలి వచ్చిన చోటికిం దూరముగఁ దీసికొనిపోనుంకించినదై, యే శంకకు నవకాశమియ్యని యుక్తిగా.
<poem>"
........................... ...దాని మనమిఁక వెదకుదమని తాను నతఁడు” (కళా, ఆ, 3, ప. 166)