అయోధ్యాకాండము
489
మాయమ్మ! వగపేల - మానుము మదిని”
అనిన మాటలువిని - యపుడె కౌసల్య
జననాథుఁజూచి కొం - చక యిట్టులనియె.
—: రామవనవాసమును గూర్చి కౌసల్య భర్తతోఁ జెప్పి దుఃఖించుట :—
“రవివంశమునఁ బుట్టు - రాజులయందు
నవనీశ! యసమాన - మగుకీర్తిఁగాంచి 5970
యిన్నాళ్లు వెలసితి - విపు డపకీర్తి
నెన్నిక గాంచితి - వెనలేకయుండ
నీకడుపునఁ బుట్టి - నిఖిలభోగములు
గైకొన్నియట్టి రా - ఘవులకు నిట్టి
పాటువచ్చిన నోర్వఁ - బడుగాక సీత
పాటు నావీనులఁ - బడియెట్టు లోర్తు
తలగడలనుఁజేరు - తన పట్టిచేయి
తలగడగా నుంచి - ధరఁ బవ్వళించి
యున్నట్టి చందమో - యుర్వీశ! నాదు
కన్నులం గట్టిన - గతి నున్నదిపుడు 5980
యినుమొ పాషాణ - మొ హృదయంబు నాకు
తునిసి వ్రయ్యలుగాదు - తోడ్తోనె యిపుడు
అకలంక చంద్రబిం - బానను రాము
నకట! కానల కెట్టు - లంపితి వయ్య!
భరతుండు దొరయైన - పదునాలుగేండ్ల
తరవాతఁ జేరుసీ - తానాయకునకుఁ
దానేల సొమ్ముతో - ధరణి యీ నేర్చు
