నందాదిపహితుఁ డై కృష్ణుఁడు నీలతోఁ దనపల్లె చేరి సుఖించుట
| తే. |
అత్తమామలయానతి యంది తోడఁ
దల్లిదండ్రులు నన్నయుఁ దవిలి రాఁగఁ
గుందనపుటందలములోనఁ గొమ్మ నిలిపి
యుల్లమునఁ బొంగుచును దనపల్లె కరిగె.
| 110
|
| క. |
అరిగి తననగరిలోనికి
సరగునఁ జొత్తెంచి యపుడు సంగడికాండ్రం
బెరిమె గలపెద్దలను గని
యిరవుగ మన్నించి చాల నెమ్మెదలిర్పన్.
| 111
|
| ఆ. |
అంత నీలఁ గూడి యింతంత యనరాని
సంతసంబు మీఱ జగము లెల్లఁ
బ్రోచుకొనుచు నెపుడుఁ బులుఁగుడాల్వేలుపు
తలఁకులేని సిరులఁ దనరుచుండె.
| 112
|
| వ. |
అని నిరాబారిసింగంబులకెల్లఁ దత యెఱింగించిన వారలు కొలందిలేనివేడుకలం దనరు చుండిరి.
| 113
|
| ఉ. |
రిక్కలు మంచు నద్దమును రేదొరయుం గపురంబుఁ బాలునుం
జక్కెరరాచపు ల్చిలువసామియుఁ జిందముఁ దూఁడు మేపుడుం
బక్కిగముల్ జగా నలువపట్టియు బొబ్బమెకంబువేల్పురా
జక్కియు నీడువోలినయసంబునఁ బాటిలు మేటిదయ్యమా!
| 114
|
| క. |
పుత్తడిమలవిలుకాఁడా!
గిత్తహుమా నెక్కి హొయలఁ గేరెడు ఱేఁడా!
|
|
