| ఉ. |
కాన సుఖస్థితిన్ నిలువఁగల్గిన యప్పుడె దుర్గతిక్రియా
హానికినై భజింపఁదగు నంబుజనేత్రు; రమాకళత్రు; భ
క్తానిశసత్ఫలప్రదు; బుధాత్మమనోత్సవమూర్తి; విష్ణు, లో
నూనిన భక్తిచే మఱి నరోత్తముఁడైన ఘనుండు ధన్యుఁడై.
| 145
|
| క. |
ఈరీతిఁ బల్క విని యమ
రారి సహింపక మదోత్కటాహంకృతిఁ దాఁ
జీరుకము చూతకిసలా
హారముఁ గొని యసహమానమై యున్నగతిన్.
| 146
|
హిరణ్యకశిపుఁడు ప్రహ్లాదుని గజములఁ ద్రొక్కించుట
| వ. |
అప్పుడు పూర్వాపరపరామర్శశూన్యుండై క్రోధానలవ్యాకులుండై
యతిదుర్దమంబులగు దిగ్గజంబులం బిలిచి యీకులద్రోహిని వధింపుఁడు.
హతుండై మద్భుజాబలాహతులైనవారల విలోకించుం గాక; అల్ప
కార్యంబునందు నియోగించితినని లజ్జించవలవదని యానతి
యిచ్చిన విని చని.
| 147
|
| శా. |
శుండాదండము లెత్తి మొత్తి, రదనక్షుణ్ణాంగుఁగాఁ గ్రుమ్మి యు
చ్చండాంఘ్రిస్ఫురితాహతిం జిదిమి, చంచద్ఘోరఘీంకారముల్
దండిన్ బద్మభవాండమండలసముద్దండార్భటిన్ నిండ ది
క్ఛుండాలంబులు తత్కయాధుతనయుం గ్రూరోద్ధతిం దాఁకినన్.
| 148
|
| మ. |
కులశైలంబులు నాగవేధులు మహాక్రూరంబులై యొప్పఁగా
బలసంపత్తి యనల్పమై నిగుడ, శుంభద్ఘోరదిఙ్నాగముల్
జలజాక్షున్ హృదయంబులో నిలిపి యుచ్చైర్గౌరవాటోపముల్
గల ప్రహ్లాదుఁ దరల్పలేక నిలిచెన్ గంభీరఘోరంబుగన్.
| 149
|
| సీ. |
అంత దిక్కరులు రోషాటోపమునఁ గ్రూర
దంతశూలములఁ దద్దైత్యబాలుఁ
దతపూర్వతనువులై యతివేగమునఁ గ్రుమ్మ;
దంతముల్ విరిగి యాధరణిఁ బడి; మ
|
|
