తొమ్మిదవ యధ్యాయము
117
బూని మనబలముఁ బాండవ
సేనయు నిటువన్ని యేమిసేసెం జెపుమా."
అను కందపద్యమునఁ దెనిఁగించి
"తే. ఇంతపాపంబు సేయంగ నెత్తికొందు
రయ్య రాజ్యలోభంబున నఖిలబంధు
జనుల వధియింపఁ దొడఁగితి నని రథంబు
మీఁదఁ గూర్చుండఁ బడియెఁ జే యూఁది కొనుచు."
అనుపద్యముపర్యంతము ప్రథమాధ్యాయ మంతయుఁ దెనిఁగించెను.
"వ. ఇవ్విధంబున శోకసంవిగ్న మానసుండును విషాదవిహ్వలుండును, బరమకరుణా భరితుండు నై శరశరాసనంబులు విడిచి కన్నీరు దొరంగ నూరకున్న సవ్యసాచిం జూచి మధుసూదనుం డిట్లనియె.”
అనువచనము మొదలుగా ద్వీతీయాధ్యాయముఁ దెనిగింపఁ బూని సంగ్రహముగా విభూతి యోగాంతము లైనతొమ్మిది యధ్యాయముల సారాభిప్రాయము సంక్షేపముగాఁ దెలిపి విశ్వరూపసందర్శన యోగాధ్యాయ మందలికథను,
"మ. అతిగుహ్యం బిది నీవు భూరికృప నీయధ్యాత్మముం గానఁ
సితి నాకిమ్మెయి విన్కిఁ గొంతభ్రమవాసె౯ యోగిహృద్ధ్యేయమై
యతు లైశ్వర్యవిభూతి నొప్పు భవదీయంబైనరూపంబు సూ
చు తలం పెత్తెడుఁబోలు నేని దయఁ జక్షుఃప్రీతిఁ గావింపవే."
అనుపద్యము మున్నుఁగాఁ గొన్నింటఁ దేటపఱిచి పిమ్మటి యధ్యాయముల యభిప్రాయమును సంగ్రహించుచు మోక్షసన్న్యాస యోగప్రతిపాదక మగుకడపటి యధ్యాయమందుఁ బ్రధానమయిన
"శ్లో. సర్వధర్మా౯ పరిత్యజ్య మామేకం శరణం వ్రజ
అహం త్వా సర్వపాపేభ్యో మోక్షయిష్యామిమాశుచః."
ఆనుశ్లోకమును,
"తే. క్రందుకొను సర్వధర్మవికల్పములను
నెడల విడిచి దృఢంబుగ నే నొకండ
