ఒక్క తోలు దెచ్చి యొరపు బొమ్మను జేసి,
యాడు నట్లు జేసి, యట్టె వేసె;
తన్ను దిప్పు వాని దానే'ల కానడో? వి. 167
పర - బలంబు జూచి, ప్రాణ - రక్షణమున
కు' రికి పారిపోవు పిరికి నరుడు,
యముడు కుపితుడై' ననడ్డమె' వ్వండ' యా? వి. 168
తల్లి దండ్రి చావ, తనయుడు తానే' డ్చు,
మగడు చావనా'లు వగచుచుండు,
కార్య - వశమె కాని కలుగదు మోహంబు? వి. 169
మనసు లోని ముక్తి మరి యొ'క్క చోటను
వెదుక బోవు - వాడు వెర్రి వాడు,
గొర్రె జంక బెట్టి గొల్ల వెదుకు రీతి. వి. 170
167. We take a skin, and form it into an elegant puppet; We make it play, and then throw it away. But who can see Him who that plays with us as puppets?
168. When the coward beholds the enemy's army he flees to save his life. But if Yama be enraged who can oppose him?
169. When his mother or father dies, the son weeps; when the husband dies, the wife laments. This, however, is selfishness,*[1] not real love.
170. The source of final happiness is inherent in the heart: he is a fool who seeks it elsewhere as at holy places and pilgrimages: he is like the shepherd who searched for the sheep which was in his bosom.
- ↑ * Carya vasham, lit: Subjection to acts; participation in (good) treatment.
