పుట:Shodashakumaara-charitramu.pdf/77

66

షోడశకుమారచరిత్రము

వ.⁠

పుత్రియుం దానును నర్ధరాత్రసమయంబునఁ బురంబు నిర్గమించి.

⁠ 91

క.⁠

తమభీతిశోకతమములఁ దమమధికంబైనఁ దెరువు దప్పి యరిగి శూ లమున నిడినచోరుని న గ్రమునం గని యులికిపడుచుఁ గపించుతఱిన్.

⁠ 82

క.⁠

వడిఁ గొఱ్ఱు కంఠమున వెలు వడి యునికిం జెసి నొప్పెపఱవఁగ వాఁడుం గడుపుబ్బ ములుగఁ దొడఁగిన[1] నెడగలుగుచు వైశ్యకాంత యెవ్వఁడవనినన్.

⁠ 93

మ.⁠

తెఱవా చోరుఁడ శూలసంగతుఁడ నైతిం గ్రూరకర్మంబుచేఁ గొఱఁతం బొందితిఁ జావురా దకట నాకుం దొల్లి పాపంబులే గుఱి లేకుండఁగఁ జేయఁబోలుదుఁ గడున్ గుప్పించె జల్వేదన ల్దఱచై యెందును బాపకర్ములకు నేలా మంచిచా వబ్బెడున్.

⁠ 94

వ.⁠

అని పలికి మీ రెవ్వ రెవ్వలకినిం బోయెద రనిన నవ్వని తనియె.

⁠ 95

క.⁠

పతి చచ్చినఁ దల్లడిలుచు, సుతఁ జోకొని దిక్కుమాలి చుట్టలకడకున్ గతి చెడి పోయెద నని తా నతిదుఃఖిత యగుచునుండె నాసమయమునన్.

⁠ 96

క.⁠

రేరాజు వొడిచి యెక్కిన జోరుం డావైశ్యకాంతసుత నతిసుభగా

⁠

1. కడుపుర్గములంగ్గందొడంగిన- నెడగలయుచు