గీ|| రవి మొదలుకొని నీదాఁక బ్రబలుచుండు
స్వకుల గౌరవములను గాపాడినావొ
చావకెందుకు ఛీ! హరిశ్చంద్ర! నీవు
బ్రతికియున్నావు జీవచ్ఛవంబ వగుచు.
అయ్యో! ఎంతవైపరీత్యము జరిగెను. ఎప్పటికైన శుభములు రాకపోవునా యను ధైర్యము గూడ నంతరించినది. బ్రతికి యున్నంతవఱకు దేవికా దాస్యదుఃఖంబును, నాకీ కాటికాపరి యుద్యోగమును నవశ్యానుభోక్తవ్యంబులే కదా!
శా. నా దాసీత్వముఁ బాపి యెప్పటికినైనన్‌ జింత లీడేర్పడే
నా దేవుం డను నాసతో నసువులన్భారంబుగా మోసి నే
నే దిక్కౌదని నమ్మియుండు సతి నాహీనస్థితిన్‌ గానమిన్‌
ఈ దౌర్భాగ్యపు గాటికాపరితనం బేపాటితన్‌ బ్రోచెడిన్‌.
అకటకటా! మందభాగ్యుఁడనైన నా చిత్తమునకు శాంతి యెప్పటికో! అయ్యో! ఇంక శాంతి గాకేమున్నది?
శా. నానాటన్‌ బరిపాటి నా మది దురంతంబైన చింతాహతిన్‌
మానై రాయయి వజ్రమై స్వగుణ ధర్మంబైన చైతన్య లీ
లా నైజంబుఁ ద్యజించి నిర్వీకృతి మేళ్ళన్‌ గీళ్ళ నొక్కుమ్మడిన్‌
బూనున్‌ యోగి మనంబురీతి యపుడే పో శాంతి నా చింతకున్‌.
కావున నింక దుఃఖించిన మాత్ర మేమి ప్రయోజనము? సత్యస్థైర్యుఁడనైనఁ నే నింక ధైర్యమునే వహింపవలయును. అయ్యో! ఏమిది? దుఃఖ ప్రాబల్యమునఁ గర్తవ్యంబు మఱచితిని. (శ్రుతి నభినయించి) ఎక్కడనుండియో యీ దీనారావంబు శ్రవణ గోచరంబగుచున్నది, పోయి చూచెదఁగాక!
(పిమ్మట నొక మూలనుండి చంద్రమతి ప్రవేశించుచున్నది)
చంద్ర - అయ్యో! ఈ యర్థరాత్రమున నా కుమారుని జాడ నెవ్వరి నడుగుదును? దిక్కులేని నాకుఁ బ్రకృతియే తోడు గావలయును.
సీ. జలదమా! సుంత మార్బలికిన దోసమా
యెఱుగవా నీవు లోహితునిజాడ
పరుగెత్తకుము చక్రవాకీ! యేకడనైన
గనుఁగొంటివమ్మ నా కన్నవానిఁ
