(పిమ్మట చంద్రమతి పిడక లేరుచుఁ బ్రవేశించుచున్నది)
అకటకటా ! ఎంత మందభాగ్యురాలను. నిరంత మనంతపరిచారికాశతంబుల యూడిగంబు లందికొను పట్టంపు రాజ్ఞీపదం బనుభవింప జేసి దైవమా ! తుదకీ నీచగతి కేల పాల్పఱచితివి? తొలుతనే నన్నీలాటి దాసిగ సృజియించిన నీవు నాకెంత యుపకార మొనరించినవాఁడ వగుదువు! ఈ దాసికావృత్తి యందైనను నా యజమానురాలిని మెప్పింప లేకుంటినే? హా! ప్రాణపతీ! హరిశ్చంద్రా! నీ విప్పుడెందున్నావో కదా! కాలకౌశికునికి నన్నొప్పగించునప్పుడు మనసార మన కష్టంబులఁ దలంచుటకైనను వీలు లేకపోయినను గడకు మందభాగ్యురాల నగు నేను,
సీ. యజమానుఁడైన బ్రాహ్మణుని తీవరముచే
నింపార మిముఁ గౌఁగిలింప నైతి
నిబిడాశ్రువుల దృష్టి నిలుపలేకుండుటచే
గనులార మిము జూచుకొనగనైతి
దుఃఖంబు పొంగి కుత్తుక బంటి యౌట నో
రార మీతోడ మాటాడనైతి
మసలినన్ వడుగుచేమాట వచ్చునటంచు
నొక్కింత మీదండ నుండనైతి
కడకు నన్నొప్పగించి యీ కర్మమునకు
ముందుఁ బోలేక పోలేక పోయినాఁడ
వెందు నున్నాఁడ వేగతి నొందినాఁడ
విలను నున్నాఁడవో లేవో! యినకులేశ!
అక్కటా! శోకతీవ్రతచే యజమానురాలి యాజ్ఞను మఱచుచున్నాను. ఇంక దొందఱగాఁ బిడక లేరవలయు. (ఏరుచు) ఓహో! సాయంకాలమై పడమటి కొండయందలి సంజకెంజాయ విశ్వామిత్రుని కోపరసమో యనఁ బ్రకాశించుచున్నది.
మఱియు,
మ. కొడుకస్తం గతు డయ్యెనంచు దెలివిన్ గోల్పోవుచున్ గన్న ప్రే
ముడిఁ జింతించెడి లోకబాంధవునకై పూర్వాశ ప్రాణేశుఁడె
య్యెడకో పోయెనటంచుఁ బద్మిని సదాభృంగీరవ్యాపృతిన్
దొఁడగన్ మోముముడించి యేడ్వనెట బంధుత్యాగ మింతేకదా?