కాలకం: ఆ మాట మొదటనే యేడువరాదా?
చంద్ర: అమ్మా! కాలకంటకీ! ఇదియేమి న్యాయమమ్మా!
క. పతిఁ గడవ సతికి, లేదొక గతి యాతండెంత మనకుఁ గైవసమైనన్‌ మితి గలదు చనువునకు నీ గతిఁ బ్రతికూలతకుఁ బాలు కావలదమ్మా.
శా. ప్రత్యూషంబున లేచి నాథుని పదాబ్జాతంబుల్‌ వ్రాలుటో పత్యుద్దేశ మెఱింగి బోనముల సంబాళించుటో రాకకున్‌ బ్రత్యుత్థాన మొనర్చి మెచ్చఁ దగు సేవల్‌ సేయుటో కాకిటుల్‌ ప్రత్యాఖ్యాన మొనర్తురమ్మ సతమున్‌ బత్యాజ్ఞకున్‌ గేహినుల్‌?
మఱియు,
మ. పడతీ! నేనొక పాటిగాను వచియింపన్‌ నీవిభుండెంత నీ యడుగు దాటఁడ యేని బత్తి మిగులన్‌ హత్తించి బంగారమే యొడలెల్లన్‌ దిగువేయునట్లుగను నీ వోరంక ప్రొద్దెల్ల మే లడ పాలూనుము, కాళులొత్తు మటుగా దాసీవరుల్‌ వీచుమా.
కాలకం: ఓహో! నీ వెవ్వతివే? నాకు జక్కట్లు దిద్దుటకేనా నా మగండు నిన్ను దీసికొనివచ్చినది? ఓహో! నాకు దాసివై వచ్చి దొరసాని వైతివే నీకుఁ దెలిసిన మగనాలి వర్తనాలు మాకు దెలియవేమి? గూటికి వచ్చినదానవు చచ్చినట్లు పడియుండక శ్రీరంగనీతులు చెప్పుచు నా మాటలోఁ బడియున్న నా మగనిబుద్ధి చెడఁ గొట్టుచున్నావుగా.
కాలకౌ: చంద్రమతీ! నీ వెప్పుడు మాయావిదతో నిట్లు మాట్లాడరాదు. (రహస్యముగా) దీని నోటికి నూని కరణాలు, కాపులు గూడ వెఱచుచుచుందురు.
చంద్ర: అయ్యా! నే నూఱకున్నాను.
కాలకౌ: ఓసీ, యింటిదానా! నీకు నింత నిర్భయముగా మాట్లాడిన యీ దాసికిఁ దగిన పనులు నియమించి నీ కసి దీర్చుకొమ్ము.
కాలకం: అట్లయిన పద, నీ పనిన్‌ చెప్పెద. (అందరు నిష్క్రమింతురు) (పిమ్మట నక్షత్రక ద్వితీయుండై హరిశ్చంద్రుడు ప్రవేశించుచున్నాడు)
హరి: నక్షత్రేశ్వరా! నన్నింత యన్యాయము చేసెదవా?
