బ్రేమ నీ బిడ్డలందొక బిడ్డగాఁగ నరసి కొనుమయ్య వీనిఁ గృపాంబురాశి!
(లోహితు నొప్పగించును)
కాల: సరి, నీ యొప్పగింతలన్నియు నైనవా? ఇంక మా దాసినిఁ బంపివేయుము. మాకు జాగగుచున్నది.
చంద్ర: (దుఃఖముతో) (సరసాంక వృత్తములు - ఫీలు రాగము) సెలవిచ్చి నన్బంపుడీ క్షితిపాలచంద్రా! నలవంత జెందకిఁక పావన సత్యసాంద్రా!
హరి: కలకాల మీ గతిని దుఃఖముతో సుశీలా! తలపెట్టు టూఱడిలు నింతట ముద్దరాలా!
చంద్ర: ఇక జాగుచేయదగదో నృపసార్వభౌమా! సకలం బెఱింగి యిటు లెస్సయ పుణ్యధామా!
హరి: అకలంకశీల! నిను నిట్లలయించినాఁడన్‌ మొగమెత్తి యెట్లు గననోపుదు సిగ్గు తోడన్‌.
కాల: ఓహో! మీ ఏడ్పుతో మా పనులన్నియు జెడుచున్నవి. దాసీ కదలవేమి? మూటలెత్తుకొని రమ్ము.
చంద్ర: (లోహితాస్యునితోఁ దిరిగి తిరిగి పతిం జూచుచుఁ బోవుచున్నది)
హరి: హా! హా! నా పుణ్యలక్ష్మి దాఁటి పోయినది.
నక్ష: హరిశ్చంద్రా! నీవు విశ్వేశ్వరదేవాలయము నొద్ద నుండుము. నేను ధన మందికొని వత్తును.
(కాలకౌశికునితో నిష్క్రమించును. తెర వ్రాలును.)
(పిమ్మట యవనిక నెత్తగాఁ గాలకంటకి గృహద్వారముకడఁ బ్రవేశించును)
కాలకం: ఓరీ, యెవఁడురా? కేశవా! జనార్దనా! అంగడికిఁ బోయిన మా యాయన యింకను రాలేదుగా? కానీ
(కాలకౌశికుడు, కేశవుడు, చంద్రమతి, లోహితాస్యుడును ప్రవేశించుచున్నారు)
కాలకౌ: ఓరీ, కేశవా! అదిగో అరచుచున్నదిరో.
కేశ: ఈనాఁడు మీ గ్రహచార మంతగా బాగున్నట్లు తోఁచదు.
