హరి: దేవీ! భవితవ్యమును నెవ్వ రెఱుంగుదురు? చూడు.
మ. కలికీ! ఱెక్కలురాని పిల్లలను సాకన్ గూటిలో నుండి మే తలకై పోతొక చెంత బెంటియొక చెంతన్ బాఱ నీలోన బి ల్లలఁ బామే గ్రసియించునో వలల పాలన్ జిక్కునో పున్గులీ యిలపైఁ బ్రాణులకున్ వియోగమగుచో నెవ్వారి కెవ్వారలో?
కేశ: ఏమయ్యా! శుభమస్తు అని మాగురువుగారు దాసిని గొనుటేమి? మీరిట్లశుభముగా నేడ్చుటేమి? పద పద (అదలించును)
లోహి: (కోపముతోఁ గేశవునిఁ జూచి) (స్రగ్విణీవృతము: బేహాగ్ - ఆది తాళము)
ఏర! మాయమ్మని ట్లీడ్వ నీకేమిరా క్రూర! నిన్నిప్పుడే గ్రుద్దెదన్ జూడరా! దూరమందుండి మా తోడ మాట్లాడరా! శూరునిన్ లోహితున్ జూచి నోర్మూయరా!
కేశ: ఓరీ! చెడుగా, దాసిపుత్రా! కూటికి లేకపోయినను నీకెంత రాజసమున్నదిరా? (పడఁద్రోయును)
లోహి: (కన్నీరు కార్చుచుఁ దండ్రివంక జూచును)
హరి: (దుఃఖముతోఁ గుమారు నెత్తుకొని) తండ్రీ! నీకెంత దురవస్థ వచ్చెనురా!
మ: కనుదోయిన్ జడబాష్పము ల్దొరఁగ నాకై యేల వీక్షించెదో తనయా! నేను మహాకిరాతుఁడ సమస్తద్వీప భూమండలీ జననాథాళికి సార్వభౌముడవుగా జాల్నిన్ను నీ దాస్యపుం బనికై యమ్మిన నాకు నెచ్చటిదయా ప్రారంభవిస్రంభముల్.
కాల: ఓహో! యేమోయీ! నీకొడుకిట్లను చున్నాడే? ఇక మా ఇల్లల్లకల్లోలము చేయునా ఏమి?
హరి: అయ్యా! ఇది కేవల బాల్య చాపల్యము. కాని నామనవి యొక్క టాలింపవలయు.
కాల: అది యేమి?
హరి: గీ. మీరు బిడ్డలఁ గని పెంచువారె యైనఁ గడుపు కక్కుఱితిని నింతగా వచింతుఁ