పుట:Ranganatha Ramayanamu.pdf/80

నూరుపు పుచ్చక యూర్ధ్వబాహుండు - మారుతాహారుండు మౌనియు నగుచు
బనివడి వేసవి బంచాగ్నిమధ్య - మున వానకాల మిమ్ముల బటబయిట
మంచుకాలంబున మడుఁగులయందు - సంచితంబుగఁ జేసె నత్యుగ్రతపము.
నీభంగి వెయ్యేడు లేగినపిదప - సౌభాగ్యవతి రంభ జంభారి చూచి
“యెలమిమై దేవతాహితకార్య మొకటి - చెలువార నే నీకుఁ జెప్పెద వినిము.
సురహితంబుగ గాధీసూనుతపంబు - సురుచిరంబుగ మాన్పు సుందరి” యనుడు
"గ్రూరతపంబు గైకనియున్నయతనిఁ - జేర నాతరమె శచీనాథ! నీకు
మ్రొక్కెద నమ్మహామూర్ఖునిదిక్కు - నిక్కి చూడఁగ నోప నీపాద మాన!
నాకేశ! కోపించు నన్ను శపించు - నాకౌశికుని సైఁపనని జాలిఁబడును1790
నెఱిఁగి యెఱింగి తా రెట్టివెంగలలు - కొఱవిచేఁ దలఁ గోకుకొనువారు గలరె?"
యన విని “యింత భయం బేని నీకు - మనసిజమాధవు ల్మఱి సహాయముగ
వత్తురు చను”మన్న వనితయు నతని -ంచిత్త మెఱింగి చెచ్చెఱ భూమి కరిగి
గాధిసూనుఁ డున్నఘనతపోవనము - మాధవమన్మథు ల్మరి సహాయముగఁ
గీరకోకిలసమాకీర్ణమయూర - శారికానిజసఖీసహితయై చొచ్చి
యారంభయును మనోహరలాస్యగరిమ - నారంభ మొనరింపి నలిగి కౌశికుఁడు
“పదివేలవర్షము ల్పాషాణభావ - మొదవంగఁ గైకొనియుండి యామీఁద
నురుతపోనిధియైన యొకవిప్రువలన - సరసిజానన పొందు శాపమోక్షంబు"
నని పల్కఁ బాషాణ మయ్యె నారంభ - మనసిజుండును నేగె మతిభీతుఁ డగుచుఁ.
దనతపం బొక్కింత దఱిగిన నంతఁ - దనలోన నగ్గాధితనయుఁ డూహించి1800
యపుడు కామంబున నడఁగె నాతపము - నిపుడు క్రోధంబున కిచ్చితి ననుచు.
మదిలోన వగచి కామంబు క్రోధంబు - వదలి నిరాహారవంతుఁడై నియతి
విజితేంద్రియుండునై వేయువత్సరము - లజుఁడు మెచ్చఁగఁ దపం బతినిష్ఠఁ జేసి
యనయంబు బ్రహ్మర్షి ననిపించుకొందు - నని యుత్తరము వ్రాసి యట దూర్పుదెసకు
నెనసి వెండియును దేవేంద్రుండు సేయు - ఘనవిఘ్నకోట్లకుఁ గదలక నిలిచి
యరుదెంచి యంత సిద్ధాశ్రమభూమి - నురుఘోరతపము సేయుచు నుండఁగలిగె.
వరతపోనియతిమై వర్షసహస్ర - మరుగఁ బారణ సేతు నని యున్నచోట
నివ్వరిబియ్యంబు నెరినెరిఁ దెచ్చి - యవ్వియన్నియుఁ బాకయత్నంబు చేసి
యారయ దేవతార్పణముగాఁ జేసి - వా రవి భుజియింప వడిఁ దలంచుటయు
బలభేది యొకముదిబాపఁడై వచ్చి - నిలిచి గ్రాసము వేఁడ నెమ్మితో నిచ్చె1810
నాయమరాధీశుఁ డడరి భోజనము - చేయుచో నన్నంబు శేషింపకున్న
మఱియును వెయ్యేండ్లు మౌనియై నిలిచి - తఱుగని నిష్ఠతోఁ దప మాచరింప.
నప్పుడు మునినాథు నౌదలఁ బుట్టి - కప్పె లోకముల నుత్కటమైన పొగయుఁ,