కావ్యము
బాలకాండము
13
మీతపంబె తపంబు? మీతపోవనమె - యీతపోవనముల కెక్కుడు ధరణి?"
నని పల్క నయ్యింతు లల్లన నగుచు - ననువారఁ దనులత లఁట సోఁకఁగదిసి
తావియూర్పులచేతఁ దాలిమి దూలి - పోవ నొయ్యన ముఖాంబురుహంబు లొత్తి
పలుకులఁదళుకులఁ బాటతేటలను - బిలుపుల సొలపుల బేలించి, యతని
హృదయంబు గరఁగంగ నిరుచన్నుగవలు - గదియించి, బిగియార గౌఁగిళ్ల మరపి,
“యనఘ! పోయెద; మిదె యాశ్రమంబునకు" - నని విభాండకుదెస నడరినభీతి
నరిగి చేరువనుండి రావనంబునకు! - నరవిందలోచన లరిగినపిదప
వా రింక నెన్నఁడు వత్తురో యనుచు - నాఋశ్యశృంగుండు నట నిద్రలేక
యారాత్రి వేగించి, యమ్మఱునాఁడు - ఆరమణులఁ గన్నయచటి కేతేర. 360
ఋశ్యశృంగుండు వారాంగనల దగిలి రోమపాదునియింటికి వచ్చుట
నందియ ల్మెఱయంగ నసదుఁగౌఁదీఁగె - లందంద వడఁక రాయంచలనడల
మగువలు వచ్చి యామహితాత్ముఁ గాంచి - నగుమొగంబులతోడ నలుఁదట్లఁజేరి
"మునివర! మావనంబునకు రావలయు;" - నని పల్క రాకకు ననుమతించుటయు,
కని చాల వెలఁదులు ఘనమునిఁ జూచి - మనసులు గరఁగంగ మఱిమఱి పలికి,
తమయుపాయంబులఁ దమవిలాసములఁ - దమకంబు పుట్టించి, తరలాక్షు లంత
విస్తారపథ మని వెఱచి పోవమికి - హస్తపల్లవముల నాందోళికగను
నొనరెడుదీమంబు లొకవింతమృగముఁ - గొనివచ్చు తెఱఁగునఁ గొనివచ్చి రతని;
నతఁడు వచ్చుటయు నయ్యంగరాజ్యమున - నతులవర్షములు సస్యము లొప్పె నంత.
సకలసౌభాగ్యము ల్సలలితంబుగను - నకలంకమతితోడ నానృపుఁ డుండి
యామౌనిఁ గనుఁగొని యతిభక్తియుక్తి - నేమంబుతోఁ బూజ నెమ్మిఁ గావించి, 370
యనఘుండు దనకూఁతు నారాజు శాంత - యనుదాని నిచ్చిన నారాజునింట
నతఁ డుండ, దశరథుం డమ్మునిఁ దెచ్చి - హితమతిఁ బుత్త్రకామేష్టినాఁ బరఁగు
క్రతు వమ్మునీంద్రుచేఁ గావించెనేని - సుతులనల్వుర బహుశ్రుతుల నున్నతుల
నాతతోన్నతిఁ గాంచు" నని చెప్పెఁ దెలియ - నాతోడఁ దొల్లి సనత్కుమారుండు
అటుగాన నీ వింక నాఋశ్యశృంగుఁ - బటుభక్తి యుక్తిమైఁ బ్రార్థించి తెమ్ము.
అని చెప్పి యాసూతుఁ డరిగినపిదప - మనమున సంతోషమమతలు సెలఁగ,
ననువరి దశరథుం డారోమపాద - జననాథువీటికిఁ జని ఋశ్యశృంగు
మునిపతిఁ గని మ్రొక్కి ముదముతో ననియె - "వినవయ్య! మునిచంద్ర! విమలమానసుఁడ
యనువందఁ బుత్త్రుల నడుగుట కేను - మనమునఁ దలపోసి మమత నీకడకుఁ 380
గొనకొని వచ్చితిఁ; గొనుము నీ" వనుచు - ఘనమున గృప పుట్ట మఱి నుతి సేసి,
క్రతువున కాచార్యుఁగా వరియించి - యతులితచతురంతయానాఢ్యుఁ జేసి
