పుట:Prabandha-Ratnaavali.pdf/188

బహుభూతంబులఁ దాన లోఁగొనుచు శబ్దస్థానమై యద్భుతా
వహమై విష్ణుపదత్వ మేర్పడఁగ నవ్వారాశి యొప్పుం దగన్. (ఆం) 571

సీ. చందనం బలఁదిన సౌభాగ్యలీల మైఁ బూసిన కస్తూరిపూఁతతోడ,
వికలియై విరిసిన నఖరేఖ వ్రణముతో వీఁగాడు కుచముల వ్రేఁగుతోడఁ,
జుంబించి విడిచిన బింబాధరంబుతో మూలవదలు పుష్పమాలతోడ,
నన్నువనడుము దా నసియాడుచుండంగ వదలిన గనయంబు నదిమికొనుచుఁ
ఆ. దొడలు నడుగులుఁ దడఁబడఁ ద్రొక్కికొనుచును
దలుపు దెఱచి యొక్కతయు లతాంగి
సురతసుఖములెల్ల సుభగున కొప్పించి
మారుతార్థి యగుచు మగుడి వెడలె. (ఆం) 572

ఉ. చుక్కల నెయ్యపుం దగవు సూచిన యామిని కూర్మి సూచినన్
జక్కన నాథు దీనతకుఁ జాలక మున్కడు నస్తమించె న
మ్మక్క! శిలావిశేషము గదా! శశియశ్మము నీలరోచి గా
దొక్కొకలంక నొల్లనని యోర్చిఁ దదీయ వియోగదుఃఖమున్? (ఆం) 573

గీ. తనరి రాగిల్లి ముక్తుఁడై తరతరంబ
నిర్మలత్వంబుఁ బొందుచు నీరజారి
పరమయోగియుఁ బోలె సత్పథమునందు
నడవఁగాఁజొచ్చె గువలయానంద మెసఁగ. (ఆం) 574

సీ. తమకు ముందఱ నింకఁ దలవంపు లౌనని నాతి చన్ముక్కులు నల్లనయ్యెఁ,
దన యౌవనార్థ మింతటఁ దీఱునో యని పల్లవాధర మోము తెల్లవాఱెఁ,
దనయులు లేరని తరుణి రోసినమాడ్కి నింతికెంతయు నోకి లింత లొదవెఁ,
దన వంశమెల్ల వర్ధనమొందు తెఱఁగునఁ బొలఁతి నెన్నడుమంతఁ బొదలఁదొడఁగె,
గీ. నడపు జడనయ్యె వెడనిద్ర దొడఁకఁజొచ్చె
దప్పి మోమునఁజాలఁగ నుప్పతిల్లె
జెలువ యొప్పారె నా గర్భచిహ్నలందుఁ
బేద పెన్నిధిఁ గాంచిన ప్రియము దోఁప. (ఆం) 575

సీ. తస్కరశత్రుభూధవసర్పవృశ్చిక శార్దూలభల్లుకసలిలపవన
వహ్నినవగ్రహవారణవిషరోగ దివిజాంతకాసుర వరమహాఘ