142
నవనాథచరిత్ర
నే మున్నె యొకధారు ◆ ణీ వల్లభునకుఁ
బుట్టినట్లైన నీ ◆ పొలఁతి వరించు
నట్టి మహాభాగ్య ◆ మబ్బుఁగా తనకుఁ
జెడితి రా యిఁక నేమి ◆ సేయుదు ననుచుఁ
గడుపును బిసుకుచుఁ ◆ గటకట యనుచు
నిలిచినచో నొక ◆ నిమిషార్థ మైన
నిలువ నోపక కూడు ◆ నీళ్లును బాసి
కడుజాలిఁ బొందుచుఁ ◆ గన్నంబులోన
వడిఁ దేలు గుట్టిన ◆ వాని చందమున
విలవిలవోవుచు ◆ వేదనఁ జాల
నలయుచు నొక యుపా ◆ యమును జింతించి
జననాథు నశ్వర ◆ క్షకులలో నొకనిఁ
గొనకొని వానికిఁ ◆ గోరిన ధనము
లొనరంగ లోలోన ◆ నొసఁగి నిన్నొక్క
పనిఁ బంప వేడెద ◆ బయలు వోకుండఁ
జేసెద వేనియుఁ ◆ జెప్పెద ననుచు
బాసలు గొని నీవు ◆ భయ మింత లేక
నీ రేయి మందడి ◆ యెల్ల మై మఱచి
తారు నిద్రించు న ◆ త్తఱిఁ జిచ్చు పెట్టి
నీవాజిశాలల ◆ నీర్చేసితేని
భావంబు లోన నా ◆ పలుకులు మెచ్చి
తగ నృపుం డిచ్చు న ◆ ర్థంబులో నీకు
సగ మిత్తు ననుచు వి ◆ శ్వాసంబు చేసి
వాని వీడ్కొనివచ్చి ◆ వడి నంతిపురము
లోనికిఁ జని నృపా ◆ లునిఁ బొడగాంచి
యహిమకరుం డాది ◆ యయిన తొమ్మండ్రు
గ్రహములు నేఁడు నే ◆ కాదశస్థాన
ఫలదులై సర్వ సం ◆ పదలు నొసంగ
వలయు మీ కనుచు దీ ◆ వన లిచ్చి చంక
నచ్చుగా నిడిన పం ◆ చాంగంబు ముష్టిఁ
జెచ్చెర విప్పి వీ ◆ క్షించి నాఁటితిథి
వారతారాదులు ◆ వరుసతోఁ జెప్పి
యూరకె వెరగొంది ◆ యొకకొంతసేపు
