తృతీయాశ్వాసము
131
నాకును నాప్రాణ ◆ నాథున కొక్క-
లోకంబు నను నింక ◆ లోవంగ వలదు
వసుధేశ నీవిచ్చు ◆ [1]వాటి నన్నిటినిఁ
బొసఁగ నీ వడుగుఁ జే ◆ ర్పుము విను మొకటి
విపినంబులోఁ బ్రాణ ◆ విభుఁడును నేనుఁ
దప మాచరించెడి ◆ తఱి నొక్కనాఁడు
శివయోగియొకఁడు చె ◆ చ్చెర చనుదేరఁ
బ్రవిమలమతి నర్ఘ్య ◆ పాద్యాదు లిచ్చి
కరమొప్ప ఫలములఁ ◆ గందమూలములఁ
బరితృప్తిఁ గావింపఁ ◆ బరిణామ మంది
నెలఁత నీ భర్తయు ◆ నీవును వినయ
మొలయంగఁ జేసిన ◆ యుపచారములకు
మిగులఁ బ్రీతుఁడనైతి ◆ మీ కొక్కసుతుఁడు
పొగడొంద జన్మించు ◆ భువన పూజ్యుండు
వాఁడును నొక యోగి ◆ వర్యునికరుణఁ
బోఁడిమిగా సిద్ధ ◆ పురుషుఁడై వెలయు
నని చెప్పి యతఁ డేగె ◆ నటమీఁదఁ గొన్ని
దినములు చనఁగనా ◆ దివ్య యోగీంద్రు
పలికినట్లుగనె గ ◆ ర్భం బొగిఁదాల్చి
నెలలు తొమ్మిదియును ◆ నిండ నాలోన
ఫలముల కని యోగి ◆ పతియును నేను
వెలయు నీవనములో ◆ విహరించువేళ
మెఱుపులు తళతళ ◆ [2]మెఱయ మి న్నగల
నుఱుములు ఘుమఘుము ◆ నుఱుమఁ బెల్లోదవు
వానఁ దోఁగుచు నొక్క ◆ వటమహీరుహము
తో నొత్తగిలి యాత్మఁ ◆ దురగలిగొనెడి
బీతునఁ గంపింపఁ ◆ బెట పెట మనుచు
నాతఱి నంబర ◆ మందు మిణ్గుర్లు
పరువడిఁ జెదరంగఁ ◆ బడియెఁ బెన్బిడుగు
అరుదుగా నప్పుడా ◆ యశని పాతమున
వటమహీరుహమును ◆ పడి నిలఁగూలె
విటతాటమై బిట్టు ◆ విఱిగి మ్రోయుచును
