అ క్క చె ల్లెం డ్రు
165
‘ఒరే, నేను కలకంటుంటే నువ్విందాకటినుంచి తెగ మెలకువగా ఉన్నావుకాబోలు, పక్కనే ఉన్నావుగాని ఒక్కమాట లేదే?’
‘నువ్వేదో ఆలోచిస్తున్నావని!’
‘నామీద పాపం దయతలచి నన్నుకూడా కాస్త ఆలోచించుకోనిచ్చా వన్నమాట. వహ్వా!’
‘ఏమిటిరా నువ్వాలోచించేది? నేనూ ఆలోచిస్తూనే ఉన్నానులే!’
‘అలాగా! ఈవాళ మా ఆవిడ నాపై అనుమానం పడుతుంది. నా హృదయాన్ని అద్దంలోని బొమ్మలా గ్రహిస్తుందిరా!’
‘ఆ ఉపద్రవం ఎందుకు? నీ మదిని యీవాళ కదిపి కదిపి మధించి ప్రేమ అనే విషమునో, అమృతాన్నో ఉద్భవింపజేసుకున్నావా?’
‘ఒరే, వాళ్లు అప్సరసలురా. వాళ్లమధ్యవుంటే ఋషులైనా నిష్కల్మష హృదయులై ఉండగలరట్రా! రోహిణీదేవి చెంత నేను చంద్రుణ్ణనుకున్నా!’
‘పరమేశ్వర మూర్ధాభరణమ వనుకొన్నావు, పరమేశ్వరమూర్తివికాక!’
‘అహో అవునురా! నాకళ్ళు ఆమె కళ్ళు ఏకమయినవి. ఆమె వాయించినంతసేపు నావైపు చూస్తూ పాడిందిరా. ఆమె కళ్ళు సోగలా, వాగులా!’
‘ఆమె అంత అందకత్తెటరా?’
‘ఒరే, నువ్వూ కవివి, చిత్రకళయందు నీకున్నూ ప్రేమ. ప్రకృతి చిత్రాలు చాలా వేస్తావు. గానహృదయం కలవాడివి. గానమే జీవితం అంటావు. నీకు తెలియదురా!’
‘అరే పరమేశ్వరం! మనము మన జీవితాలు సార్ధకపరుచుకోవాలంటే మనలో ఇదివరదాకా లోటయిన స్త్రీ హృదయసందర్శనం పూజనమ్రహృదయంతో జేసుకోవాలిరా. మనకిదివరదాక స్త్రీ అంటే ఒక వస్తువో, ఏదో మనది అనే భావమే కాదుట్రా?’
‘అవునోయి! నువ్వు ఇదివరదాకా అంటూనేవున్నావు. మనది త్రిశంకు స్వర్గం. మనం ఉత్కృష్టమైన పూర్వసాంప్రదాయకాలంలో అంటే వేదకాలంలోనూ లేము, నవనాగరికులమూ కాము.’
‘అయితే వీళ్ళెలాంటి వాళ్ళంటావు?’
‘ఇప్పుడు మనం చూస్తున్నాం. పాశ్చాత్యనాగరికతావ్యామోహంలో పడి, రెంటికీ చెడ్డవాళ్ళయితే, బడాయి, టక్కులు, ప్రాపంచికదృష్టీ కలవాళ్ళవుతారు. కాదూ...’
‘కాదురా మరి! అందంగాఉన్న చక్కని జంతువులూ అవుతారు. తమ్ము ఇతర్లు చూచి ఆనందిస్తున్నారా లేదా అనేజాతి అలాంటిరకం అవునా కాదా అన్న సంగతి రాజేశ్వరుడికే తెలియాలి. రేపు మనవాడు వస్తున్నాడు. మాట్లాడితే రాజమండ్రి పరుగెత్తుతాడు. వాడిసంగతి బాగాలేదు.’
