పుట:Narayana Rao Novel.djvu/159

వికీసోర్స్ నుండి
ఈ పుట ఆమోదించబడ్డది

౧౪ ( 14 )

శ్యా మ సుం ద రీ దే వి


నారాయణ మరునాడు హైకోర్టులో శ్రీయుత అల్లాడి కృష్ణస్వామి అయ్యరును, శ్రీయుత ఎస్. శ్రీనివాసఅయ్యంగారును సంపూర్ణ న్యాయాధికార సభలో హిందూధర్మశాస్త్రవిషయమై సలుపువాదన వినుటకై యేగి, సాయంత్రము నాల్గింటివరకు విని యానందించి రామకృష్ణలంచిహో మను ఉపాహార శాలకుబోయి యచ్చట పూర్ణముగ మెసవి, తన కారునెక్కి తిన్నగ కీలుపాకు లోని మామగారి భవనమునకు బోవునప్పటి కచ్చట సహాధ్యాయుడగు యరవ స్నేహితుడొకడు వేచియుండుట జూచెను. మామగా రప్పటివరకు నింటికి వచ్చియుండ లేదు.

నవ్వు మోముతో స్నేహితుని రెండుచేతులపట్టి యూపుచు, ‘ఎంతసేపయిందండీ, సాంబారయ్యరుగారూ?’ యని ప్రశ్నించెను.

‘నారాయణ్ నీ వరగంట లేటండిదా.’

‘తలవనితలంపుగా రెండుత్తరాలు వ్రాయవలసి వచ్చింది. అందుచేత ఆలస్యం అయింది క్షమించు.’

‘ఆ ఫరవాలేదుదా.’

‘ఒక పదినిమిషాల్లో వస్తున్నాను. కొంచెం కాఫీ, పళ్లు పుచ్చుకోండిమీ. మణీ! నా ఫలహారం అయింది, మణీ!’

‘వరాం సార్!’

‘అవసరందా లేదయ్యా ఆవకాయరావుగారూ.’

‘పనికిరాదు సాంబారు అయ్యరూ!’

నారాయణ త్వరత్వరగా క్షురకర్మ చేసికొని లోనికిపోయి దుస్తులుతీసి స్నానజలముల నిర్వాణయను సువాసనాద్రవ్యమును గలపి స్వదేశీ లవండెరు సబ్బు రుద్దుకొని జలకమాడి, తన దుస్తులగదిలోనికిపోయి, ఖద్దరుపంచెయు ఖద్దరులాల్చీయు ధరించి, ముందుజుట్టులో యూడికొలోను పూసికొని నున్నగా వెనుకకు దువ్వి, సీతానగరం ఆశ్రమం అత్తాకోడలంచుల జరీఖద్దరు ఉత్తరీయం దక్షిణాది మడతలు బెట్టినదానిని భుజమున వేసికొని కాళ్లకు లూథియానా చెప్పులుతొడిగి, చేత నొక చక్కని బెత్తముధరించి, యవయవములన్ని ఛలఛల మన, రెండవ యర్జునునివలె స్నేహితుడు కూర్చుండు మధ్య మందిరములోనికి విచ్చేసినాడు. అంతకుముందే ఉపాహారపుగదిలో ఉపాహారము మెసవి, కాఫీత్రావి యా యరవ స్నేహితుడును గనిపెట్టుకొనియుండెను.

మామగారి పెద్దకారును డ్రైవరు తీసికొనివచ్చి ప్రాంగణము ముందుంచుట తోడనే మన స్నేహితు లిరువురు నెక్కి యందు గూర్చుండిరి, దేహముకదలని