పుట:Narayana Rao Novel.djvu/138

వికీసోర్స్ నుండి
ఈ పుట ఆమోదించబడ్డది

పొలం

187


‘ఊఁ ...’

‘ఆ మరకదాసు తండ్రి సెప్పినమాట యినడు, దర్మ పెబువులు సెప్పిన మాట యినడు, తలారి సెప్పినమాట యినడు, తన దాచ్చిణ్ణెం సెప్పినమాట యినడూ.’

‘ఊఁ...!’

‘ఆ పల్లెలో పెద్దోళ్ళు, సిన్నోళ్ళు, ఆడోళ్ళు, మొగోళ్ళు ఆ ముసలి మాలపెద్దతో మరకాయి సేసే దురంతాలు సెబుతుంటే, ముసలోడు పెద్దూపిరిడిసి కళ్లు సగం మూతలైపోగా, ‘యీయాళ కాకపోతే రేపు, ఇంటికాడ కాకపోతే పొలంలో, మొగోడి సేత కాకపోతే ఆడదానిసేతే ఆడికి బుద్దొత్తది. ఆడు నా కొడుకుగాడు, మనిసిగాడు, ఆడిసేటు ఆణ్ణి కొట్టేస్తది’ అని సెప్పినాడురా.’

‘ఆఁ...!’

‘మరకడే దున్నపోతంటే. ఆడికి సేగితులు, దురిబోదనుడికి శకుని గాడు కరుణూడులాగ! రాబణాసుడికి కడగరోముడు, కుక్కతలోడు కుంబ కరుణూడులాగ! పది పిచ్చి కుక్కల్లాంటి బలగం ఉందిరా.’

‘ఆఁ!’

‘ఆ మాలగూడేనికి పెద్ద యీరమ్మ సెరువుపక్క, యెట్టి యీరన్న గుడిసుంది. ఓరందులో నీలాలు ఆడి కన్న కూతురుంది. అది గoటే గంగన్న బారియంట. గంగన్న మరింకో మాలపల్లికి యెట్టివోడంట. దాన్ని సూత్తే మైనంగోరువంక సిగ్గుపడాలి. బేతాళుడు గుడిలో నున్నగా తోయిన బాకులా తళ తళ లాడేటి వొళ్లు, లేత రావాకు అరసేతులు, సెంగలువకాడ సేతులు, సెందురుడులాంటి మొగమూ, నగచత్రాల్లాంటి పళ్లు, పిల్ల రెపరెపలాడిపోతూ గున్నమాయిడి సెట్టులా ఉండేదంటా!’

‘ఆఁ!’

‘ఒరే దాని మొగుడు ఒంగోలు కారాంబోతు; గోదావరి కాలవలాగ మాసోకైన మనిసంట. నీలాలుపిల్లా దాని బరత గంగన్నా రాయిసెట్టు యేపసెట్టు, తాడిసెట్టూ నల్లేరుతీగ, జంట పావురాలులో ఒకళ్లొకళ్ళు యిడవకుండా మా ఆపేచ్చంగా, మోగంగా ఉండేవోరు.’

‘ఊఁ!’

‘మొగుడు పనిమీద ఐదరాబాదెళ్ళితే, పుట్టింటికొచ్చిందీ. పెద్దపులికి ఆవు కనపబడ్డట్టు, బెమ్మరాచ్చసికి మనిసి కనపడ్డట్టుగా, సక్కనైన నీలాలు మరకన్న కంట పడిందంటరా!’

‘ఆఁ!’

‘ఎప్పుడైతే నీలాలు పిల్లదాన్ని సూసినాడో ఆడిమనసు మనసులో లేదు. దీన్ని అనుబయించకపోతే జల్మం ఎందుకు, బలం ఎందుకు, పాణం ఎందుకు?