“కావలసినంత!”
“నాకు పగలు తీరిక ఏమీ వుండదు.”
“నాకూ తీరిక వుండదు.”
“అయితే ఎల్లాగ?”
“రాత్రి రండి, వెనుకనే ఆ సంగతి మనవిచేశానుకదా?”
“మీ కారుమీద నేనున్న మకామునకు పంవుతానన్నావు రోజూ. ఈ యుద్ధం రోజుల్లో ఈలా ఎన్నాళ్ళవరకూ సాగుతుందని నీ వుద్దేశం?”
“నా పరీక్షలవరకూ సాగితే చాలండి.”
“నేను హెూటలు గుజరాత్లో వున్నాను మరి.”
“అక్కడికే పంపుతాను.”
“నువ్వు నాకు ఏమీ జీతం క్రింద ఇవ్వకపోతే నేను నీకు పాఠాలు చెప్పడానికి అభ్యంతరంలేదు.”
“అలాగే లెండి.”
అనంతలక్ష్మికి కలిగిన ఆనందానికి పరిమితిలేదు. కాని కోనంగికి ఏదో భయం కలిగింది. ఆ భయం యొక్క రూపు రేఖా విలాసాలు మాత్రం అతనికి స్పుటం కాలేదు.
“వెడదామా అనంత....?”
“ఎంత చక్కగా వుంది మీరు అనంతా అని పిలిస్తే!”
“ఇదేనా నువ్వు గురువులను మెచ్చుకునే విధానం?”
“ఇతర గురువులు పేర్లతో పిలవరు, ఏమీ పిలవరు. మా అన్నగారు మాత్రం అమ్మిణీ అని పిలుస్తారు.”
“యెవరా అన్నయ్య?”
“మా పెదతండ్రి కొడుకు.”
“ఆయన....?”
“ఆయన లయోలాలో ఇంగ్లీషు ఆచార్యులలో ఒకరు”
ఇంతట్లో ఇద్దరూ మౌనం వహించారు. కోనంగి పక్క చూపులతో అనంతలక్ష్మిని చూచాడు. అనంతలక్ష్మి తలవంచి ఆలోచిస్తూ పక్కచూపులతో కోనంగిని చూచింది.
చివరకు ఇద్దరి చూపులూ కలిశాయి. ఇద్దరూ పకపక నవ్వుకున్నారు. ఇద్దరి హృదయాలూ ఎందుకో ఉప్పొంగిపోయాయి.
కోనంగికి ఇంతలో ఏదో ఆవేదన కలిగింది. కాని చిరునవ్వుతో అనంతలక్ష్మిని చూచి “శిష్యురాలుగారు, మనం వెళ్ళాలి. మా మకాముకు నేను చేరాలి. మా యజమాని ఉద్వాసన చెప్పితే మాత్రం నీ పని పడతాలే!”
“నన్ను పట్టుకోండి చూదాం, గురువుగారూ!” అంటూ లేచి అనంతలక్ష్మి పరుగెత్తి కారులో కూర్చుంది. కోనంగి లేచి పరుగున నడిచి, “ఓడిపోయాను” అంటూ ముందు సీటులో డ్రైవరు పక్క కూర్చున్నాడు.
9
యజమానితో తనకు అర్జంటు పని ఉండి ఆగిపోయినానని కోనంగి చెప్పగానే అతడు ఊరుకున్నాడు.
