“ప్రపంచమందో మహాబాధ
మన విపంచి తీగెల మ్రోగుచున్నదే!
ప్రతి బాలికకూ బంగరు చీరలు
ప్రతి బాలునకూ బంగరు బాలిక
బాలబాలికల రాజ్యపాలనము
బాలబాలికల ప్రగతి ఖేలనము
వచ్చుచున్నదను విజయగీతమును
హెచ్చుస్థాయిలో ఎత్తే గొంతుక
ఎక్కడ ఎక్కడ అన్న కాంక్షలో
ప్రపంచమందో మహాబాధ మన
విపంచి తీగెల మ్రోగుచున్నదే!
ప్రతి వనితకు ఒక బంగరు కంచం
కంచం నిండా మధురాన్నములు
అన్నమునందే అమ్మల హృదయము
అన్నము పండే భూముల సేద్యము
సేద్యముచేసే వీరపురుషులట
పురుషులు స్త్రీలూ సమమై నడకలు
వచ్చుచున్నవను విజయగీతమును
హెచ్చుస్థాయిలో ఎత్తే గొంతుక
ఎక్కడ ఎక్కడ అన్న కాంక్షలో
ప్రపంచమందో మహాబాధ మన
విపంచి తీగెల మ్రోగుచున్నదే!
హెచ్చుతగ్గులకు మెచ్చని హృదయము
స్వచ్చమార్గముల గడిచేయానము
పురుషులు స్త్రీలకు ఒకటే ఒకటని
బీదల బాధలు బిచ్చమెత్తుటలు
నాదిది నీదిది యన్న వివాదాలు
లేని యుగమ్మది అదిగో తూర్పున
వచ్చుచున్నదను విజయగీతమును
హెచ్చుస్థాయిలో ఎత్తే గొంతుక
ఎక్కడ ఎక్కడ అన్న కాంక్షలో
ప్రపంచమందో మహాబాధ మన
విపంచి తీగెల మ్రోగుచున్నదే!
అని పాట చదువుతోంటే వారి కంఠమాధుర్యమే తన్ను చుట్టిపోగా “గురువుగారూ! మీరు ఉన్నది స్వప్నమా, మీరు వెళ్ళినది స్వప్నమా, ఈ నాగర్భస్థ శిశువు స్వప్నమా” అని ఆమె హృదయమున పల్లవి ఒకటి మారుమ్రోగింది.
