ఎవరు ఈ వచ్చింది అని రియాసత్ లేచి, గబగబ అతిథిమందిరం లోనికిపోయి గుమ్మం దగ్గర నిలువబడి గదిలోనికి చూచాడు. అతడు తెల్లబోయినాడు. గొంతుకు డగుత్తిక పడింది. అతని చేతులు వణికి పోయాయి.
మెహరున్నీసా ఒక కుర్చీలో కన్నులు మూసికొని తల వెనుకకు వాల్చి కూర్చొని ఉంది.
“మెహర్!”
మెహర్ కన్నులు తెరచి చిరునవ్వు నవ్వింది. వెన్నెలలు స్వప్నాలు రంగరింపయి పోయి సుడిగుండాలయినవి.
“మెహర్! నువ్వా?”
“ఔను నేనే! అనుమానమా? నేనో కాదో ఈలా వచ్చి ఈ చేతులు స్పృశించి చూచుకోరాదూ?”
“నువ్వు వట్టి కలవేమో?”
“కలలోని బాలిక మాత్రం స్వప్న సమాగమానికి రాకూడదా?”
“మెహర్! నన్ను క్షమించే వచ్చావా?”
“ఏమి ఇంచానో, రావడం మాత్రం వచ్చాను.”
“కోనంగిరావులా మాట్లాడుతున్నావు.”
“ఆయన మళ్ళీ జైలుకు వెళ్ళినాడుగా, అనంతలక్ష్మి చెప్పింది. అక్కడ నుంచే ఇక్కడకు వచ్చాను. అబ్బాజాన్ కారులో ఉన్నారు.”
“మామూజాన్ వచ్చారా?”
“ముందర నాతో మాట్లాడకూడదా?”
“నేను నీతో యుగాలు మాట్లాడినా నాకు తృప్తి తీరుతుందా? మెహర్! ఎలా కలిగింది నీకీ పరమదయ?”
“నేను ప్రేమ మరచిపోగలనా డార్లింగ్!”
“డార్లింగ్! మెహర్ నన్ను క్షమించావు, కాని....”
“కానీలేదూ అర్ధణాలేదు. నీ భావాలు నీవి. నా భావాలు నావి. నేను ముస్లింలీగు దానినే. నీ రాజకీయాలు నీవి. కాని మన ప్రేమ కవి అంతరాయాలు కల్పించగలవా? అని నీవు నన్నడిగిన ప్రశ్న సమంజసమే! నీ ఆదేశమే నాకు పరమవాక్కు”
రియాసత్ సంతోషంతో వణికిపోయాడు. అతని కన్నుల నీరు తిరిగింది. ఆతడు చిరునవ్వుతో వచ్చి మెహర్ పాదాల దగ్గర మోకరించి సైగల్ గొంతుకవంటి గొంతుతో,
“పకీ దునియా బసాలే, మేరే మన్ దునియా బసాలే
దూరకహీఁజహాంకోయి ఆ నసకేగా
దరద్భరే గీతా కోయి గా నసకేగా
చుప్కేసే నైననమే సీత్ బులావే
మేరే మన్ దునియా బసాలే
చోటీసీ దునియా వో ధోటీసీ బాతేఁ
చోటీసీ దిన్ హెూఁఅవుర్ చోటిచోటీ రాతేఁ
రాతోంకో సవనోనె ఖబ్ సజాలే
